عشق، طب، معجزه

«عشق، طب، معجزه» کتابی نوشته برنی سیگل( -1932)، نویسنده و پزشک است و در زمینه ارتباط پزشک و بیمار پژوهش می‌کند. وی در این کتاب به تاثیر ارتباط کلامی و احساسی از سوی پزشک روی روند بهبود بیمار پرداخته است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«یکی از بیمارانم وقتی متوجه شد که به بیماری سرطان مبتلا شده به خانه‌اش رفت و تمام لباس‌های خود را به یک موسسه خیریه هدیه کرد.

او قبل از اینکه با من صحبت کند و چیزی بگوید کاری کرد که بسیار بسیار واضح‌تر و روشن‌تر از ساعت‌ها بحث و گفتگو بود. با کار او فهمیدم که او در وجودش خود را کشته است و تسلیم بیماری‌اش شده است.

برای بسیاری از مردم جمله «شما سرطان دارید» دردناک‌ترین جمله برای پذیرفتن است و در ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه انسان جای نمی‌گیرد. در چنین شرایطی یا افراد آنچه را که شنیده‌اند فراموش می‌کنند و همانند گذشته به زندگی خود ادامه می‌دهند و درون خود منتظر روز مرگ‌شان می‌مانند و برخی دیگر آنقدر خود را می‌خورند و آزار می‌دهند که تمام دنیا متوجه بیماری آنها می‌شوند. اگر چه آنها به شدت افسرده می‌شوند و شب‌ها و روزها آرام و ساکت گوشه‌ای می‌نشینند، اما گوشه‌نشینی آنها از هزاران فریاد هم بلندتر است و گوش اطرافیان را کر می‌کند. آنها خود را در جایی حبس می‌کنند و دائما از خداوند می‌پرسند: چرا من؟؟؟ با این سئوال آنها هم برای خود دل می‌سوزانند و هم خود را سرزنش می‌کنند. آنها در این فکر هستند که چرا خداوند با فرستادن این بیماری آرامش زندگی را از آنها گرفته است؟»