نگاهی به مجازات های (قصاص ، دیات و حدود ) اقلیت های دینی در ایران و ادیان الهی

کتاب نگاهی به مجازات‌های (قصاص، دیات و حدود) اقلیت‌های دینی در ایران و ادیان الهی نوشته‌ی مهوش فارسی، با تکیه بر اصول قانون‌مداری، به بررسی مسائل حقوقی تطبیقی دین پرداخته است.
مسئله‌ی قانون‌مداری یکی از اصول اساسی خلفت انسان است و خداوند حکیم با انتخاب انبیاء الهی راه چگونه زیستن و اجرای قوانین را در قالب کتب الهی به بشر اعطا نموده است. پیامبران الهی همچون همچون حضرت عیسی (ع)، حضرت موسی (ع)، زرتشت پیامبر و حضرت ختمی مرتبت محمد (ص)، با برقراری عدالت و با ابلاغ و اجرای احکام خداوند راه صواب از ناصواب را برای جامعه‌ی بشری هموار نموده‌اند.
هر یک از پیامبران در ابلاغ دین خدا به روش خود عمل می‌‌نموده‌اند و انسانیت را فارغ از هر مسلکی به هیچ روشی زیر سوال نبرده‌اند و همواره با کرامت رفتار می‌کردند. از جمله این پیامبران می‌توان حضرت محمد (ص) را نام برد که بین مسلمان و غیر مسلمان هیج فرقی نمی‌گذاشتند و از هر ظلمی نسبت به هر انسانی ممانعت می‌نمودند. حضرت رسول (ص) با استناد به آیه «لااکراه فی الدین قد تبین الرشد من الغی» دین اسلام را ابلاغ و راه رستگاری را بیان نمودند. پیامبر اکرم (ص) تمام انسان‌ها را آزاده می‌دانستند و راه انتخاب دین را به همه می‌دادند تا هر کسی مختارانه و آزادانه مسیر زندگی دنیوی و اخروی خود را انتخاب نماید.
ناگفته نماند که اهل بیت پیامبر (ص) نیز همین راه و روش را سرلوحه کار خود قرار داده بودند. نمونه‌ی زیبا از تبعیت ائمه‌ی اطهار (ع) از سیره‌ی پیامبر (ص) را می‌توان در رفتار امام متقیان بیابیم؛ همان داستان زیبا و حکمت‌آموز حضرت علی (ع) را هنگامی که زره خود را در دست یکی از یهودیان یافت با اینکه حاکم و امام مسلمین بود اما از مقام خود استفاده ننمودند و به حاکم شرع مراجعه نمودند و چون شاهدی نداشتند حکم به نحو فرد یهودی صادر شد و این عملکرد امام علی (ع) راهی برای مسلمان شدن مرد یهودی باز کرد.

در بخشی از کتاب نگاهی به مجازات‌های (قصاص، دیات وحدود) اقلیت‌های دینی در ایران و ادیان الهی می‌خوانیم:
همانطوری که اگر مسلمان در ماه‌های حرام یا حرم مکه مکرمه به قتل برسد علاوه بر دیه، تغلیظ می‌شود، آیا کافر ذمی نیز همین حکم را دارد یا خیر؟ بعضی گفته‌اند دیه تغلیظ می‌شود و بعضی اعتقاد به عدم تغلیظ دیه دارند. دلیل گروه نخست عموم اخبار بوده است که درآن هیچ کلمه‌ای که به مسلمان اختصاص داده باشد وجود ندارد و دلیل گروه دوم این است که تغلیظ برخلاف اصل است، لاجرم باید درمواردی که مسلمان باشد اکتفا کرد و در غیرش آن را منتفی دانست. امام خمینی (ره) در تحریرالوسیله با عبارت «لایعبدالحکم بالتغلیظ علیهم با تغلظ به علی‌المسلم» معتقد است که تغلیظ در دیه کافر هم صورت می‌گیرد. و آیت‌الله مکارم در تفسیر آن می‌گوید «ظاهرا دلیلی جز عمومات نداریم. وقتی داریم که دیه زن نصف دیه مرد است، انصرافی بر مسلمان و غیر مسلمان ندارد و اطلاق آن همه زنان دنیا را دربر می‌گیرد مگر این که درتشخیص آن انصرافی داشته باشیم که نداریم... وقتی گفته‌ می‌شود ان الرجل اذا قتل فی‌ الشهر الحرام کان دیه وثلث، این هم عام است و گفته ‌نشده است که مسلمان باشد یا ذمی لذا به کافر ذمی نیز این موضوع اطلاق دارد و تغلیظ درباره آن‌ها نیز رعایت می‌گردد.