گل های حافظ و ونگوگ : گل در اشعار حافظ و نقاشی های ونگوگ

از نظر لغوی گل اسم عام است که برای نامیدن انواع گیاهان به کار می رود. این واژه به ویژه در فارسی به صورت ترکیب نیز در اسامی مانند گلستان، گلناز و... به کار می رود. گلها در سمبول شناسی نماد حیات، جوانی، شادابی، عشق، زیبایی، ظرافت، احساس، و در بیشتر ابعاد یادآور معشوق است. باز شدن یک گل، به نوعی هویدا شدن اسرار درون است. مظهر گسترش از عالم درون به عالم شهود، آمادگی برای انبساط خاطر و به واقعیت پیوست آنچه در ذهن و خیال باشد. در واقع، گل مانند علامتی دوستانه است، جلوهای قدسی از سوی ناخودآگاه است. در ضمن هر گلی به مقتضای شکل و رنگ آن تفسیر می شود. مثلا گل آبی رنگ نزد یونگ، یادآور موسم شباب است که شکوفا می شود.
غنچه رز: :نماد پاکی و جوانی و عشق نو پا ست.
گل اقاقیا: نشانه عشقی پاک و پنهانی است. گل رز سرخ : نمایانگر عشق بی ریا و احترام و زیبایی است.
گل رز سفید : نمایانگر پاکی سکوت و فروتنی است. گل رز صورتی: نمایانگر قدردانی ستایش و همدلی است.
گل رز بنفش: نمایانگر عشق در نگاه اول است. گل رز نارنجی: نمایانگر اشتیاق شیفتگی و آرزو است.
گل زرد: کنایه از آفتاب است.
در اساطیر و باورهای کهن: گل زرین، گیاه جادویی که زبانزد کیمیاگران عصر هومر، عالیترین و نابترین جوهر طلاست.
حتی به سولفید آهن اطلاق شده است.