گزیده آداب الصلاه امام خمینی (ره)

معرفی کوتاه:
به آداب نماز و مستحبات و اذکار و ادعیه قبل و بعد و هنگام نماز گفته می‌شود. همچنین آداب الصلاه نامی است برای تعدادی از کتب که درباره آداب نماز، به زبان‌های فارسی وعربی نوشته شده است. مهم‌ترین کتاب‌های آداب الصلاه مربوط به آقا جمال خوانساری، ملا محمدباقر مجلسی، مقدس اردبیلی و امام خمینی است. آداب درابواب متعدد فقه به همان معانی لغوی به کار رفته است، لیکن با توجه به تعدد معانی لغوی، آنچه در بیشتر ابواب فقه منظور فقیهان است، مجموع رفتارها و هیئتهایی است که فعل یا ترک آنها از دیدگاه شارع مقدس، موجب حسن و کمال فعل یا موضوعی می‌شود که حکم شرعی به آن تعلق گرفته است، مانند آداب نماز(آداب الصلاه)، روزه، زیارت، جهاد و تخلی. آداب به معنای اول،‌گاه فعلی از افعال است و‌گاه ترک فعلی از افعال. چنان که‌گاه به عنوان عملی مستقل نگریسته شده است، مانند نظافت کردن و ناخن گرفتن، و‌گاه حالت و هیئتی در فعل است، از قبیل آداب غذا خوردن. در بعضی از آداب، مانندغسل جمعه و زیارت و احرام، قصد قربت معتبر است، ولی در بعضی دیگر مانند آداب تجارت، قصد قربت معتبر نیست. از بررسی کلمات فقیهان و کاربرد این واژه در فقه برمی‌آید که آداب، اعم از احکام لزومی و غیر لزومی است، یعنی هم مستحبات و مکروهات و هم واجبات و محرمات را در برمی‌گیرد. مانند آداب تخلی که ضمن آن، واجبات و محرمات آن نیز ذکر شده است.[2] هر چند اصل وجوب یا حرمت فعلی، مانند وجوب نماز و حرمت زنا،آداب نامیده نمی‌شود. در بیشتر کتابها و ابواب فقهی، عنوانی برای بیان آداب آن قرار داده شده است، مانند آداب نماز(آداب الصلاه)، روزه، حج، جهاد، اعتکاف، دعا، تجارت، قضاء، ازدواج، معاشرت، خوابیدن، سفر، زیارت، احتضار، تکفین، دفن، و دیگر عناوینی که به فعل مکلف تعلق گرفته است.