کتاب رنج و عشق

دکتر خوان-داوید نازیو، روان‌کاو مشهور، در کتاب رنج و عشق به مفهوم‌ پردازی یکی از مسائل اساسی روان‌کاوی، و شاید مهم‌ترین آنها، یعنی تجربه درد، دست می ‌زند. او بر این باور است که درد روانی، تا آنجا که درد درد جدایی است، با عشق در هم تنیده است. درد همواره درد عشق است: «تاثیری است ناشی از گسست بی ‌رحمانه پیوندی که مرا به شخص یا چیزی که دوست می ‌دارم مربوط می ‌کند». او می ‌نویسد، «تمام انواع درد مراتب مختلف درد جدایی بی‌رحمانه از معشوق است، آن‌‌ که چنان عمیق و دایم با او پیوستگی داریم که توازن روان ما را تنظیم می ‌کند. درد تنها در زمینه عشق وجود دارد». نتیجه این گسست بی‌رحمانه، مجموعه ‌ای از درد‌های دیگر است و نویسنده در متن کتاب به هر کدام از آنها اشاره می ‌کند، از جمله: درد سوگواری، درد واکنش، درد ژوئیسانس، درد ناخودآگاه، درد به شکل ابژه رانه، درد به شکل نوعی جنسیت، درد به صورت فانتزی دگر-خودآزارانه، درد و شیون و درد سکوت. کتاب رنج و عشق با توصیف تمام این گونه ‌های درد، الگوی پدیدارشناختی درمان درد را ارائه می ‌دهد.
توضیحات کتاب:
«کتاب رنج و عشق» نوشته خوان-داوید نازیو(-1942)، روانکاو آرژانتینی است.
کتاب رنج و عشق اثر خوان - داوید نازیو درباره تجربه درد در روان‌کاوی است. واقعیت تکان‌دهنده این است که در نوشته‌های روان‌کاوانه فروید و لاکان هیچ درمان اختصاصی برای درد وجود ندارد، با اینکه درد روانی موضوع محوری و حتی علت وجودی روان‌کاوی است. از این جهت، دستاورد نازیو در کتاب رنج و عشق خلا بزرگی را در پژوهش‌های روان‌کاوانه می‌زداید و نقش مهمی در فهم ما از روان بشر ایفا می‌کند. او درون‌مایه درد را با اصطلاحات روان‌کاوانه که طی بیش از سه دهه تجربه درمانی وضع کرده شرح می‌دهد.
نازیو درد را پدیدار مرزی معرفی می‌کند (تجربه مرزی، مرز «مبهم» تن با روان، مرز اگو با دیگری، مرز هماهنگی با ناهماهنگی روان و غیره). برخورد او با درد مجموعه‌ای از ناسازه‌ها را برملا می‌کند که خرد نظری را بین گزینه‌های ظاهرا ناسازگار به حالت تعلیق درمی‌آورد. نازیو به‌طور کلی گرفتار ناسازه «حل‌نشدنی» عشق است که ما را شکل می‌دهد اما آسیب‌پذیرمان می‌کند. او می‌نویسد «عشق با اینکه شرط اساسی سرشت بشر است، همچنان مقدمه انکارناپذیر رنج ما باقی می‌ماند.»
بی‌تردید، رهیافت دقیق دکتر نازیو به درد روانی و جسمانی تحت تاثیر میراث نظریه روان‌کاوی فروید و لاکان است. برای مثال، او در کتاب از ایده عصب‌شناختی درد نزد فروید در طرحی برای یک روان‌شناسی علمی سود می‌جوید و به شرح دوباره مقولات لاکانی نمادین، خیالی و واقعی در نسبت با درد می‌پردازد. اما قرار نیست کتاب رنج و عشق رساله‌ای اکیدا فرویدی یا لاکانی باشد. در واقع، همان‌طور که نازیو می‌گوید «نوشته‌های روان‌کاوی در باب این موضوع بسیار ناچیز است. فروید و لاکان به‌ندرت به درمان آسیب‌های مربوط به درد پرداخته‌اند و هرگز مطالعه مشروحی در این باره نکرده‌اند.» بنابراین، کتاب تا حد زیادی گلاویزشدنی نوآورانه و اصیل با درد در حد و مرزهای آن است.
معرفی کتاب:
دکتر نازیو تاملات خود را با روایت یک نمونه بااحساس آغاز می‌کند: درباره یکی از بیمارانش، زن جوانی به نام کلمنس، که نوزادش را درست چند روز پس از زایمان از دست داده است. جنبه چشمگیر این نمونه به نازیو امکان می‌دهد که بارزترین ویژگی درد را معرفی کند: درهم‌تنیدگی تن و روان بر اثر درد، فروپاشی اگو به هنگام اندوه (به همراه ایجاد رکود در تصویر ذهنی)، حضور متجاوز و کوبنده درد و محدودیت‌های حس و معنا.
تن او تجسم کامل اگوی تخلیه‌شده فردی دردمند بود، اگویی که فرو پاشیده و گرفتار خاطره روشن نوزاد از دست‌رفته است... درد روانی اثر نهایی و آخرین انقباض اگوی به جان آمده است که برای فرو نرفتن در نیستی منجمد می‌شود.