کتاب جامع علم گریم و زیبایی: آقای گریم

کتاب آقای گریم نوشته جناب آقای سهیل جلیلی ثابت، اولین مرجع علم گریم و زیبایی می‌باشد که نگارش آن چهار سال به طول انجامید و در سال 1400 با توجه به مطالب روز جهان به روزرسانی شد و در خرداد 1400 به چاپ رسید. این کتاب در نه فصل نگارش شده است که شامل متد شناسی و تاریخ گریم زیبایی و سینمایی، ابزار شناسی، استاندارد سازی اتاق گریم و رازهای درآمدزایی سالن های زیبایی، پوست شناسی، رنگ شناسی، طراحی گریم، چهره شناسی و مهندسی میکاپ می‌باشد.

بخشی از کتاب:

در قرن اول میلادی، امپراتور روم، نرون و همسرش پوپیا پوست خود را با کربنات سرب، سفید می کردند و از نوعی گچ دریاچه که حاوی سرب و بسیار سمی بود برای آرایش چشم استفاده می کردند. به دلیل بیماری هایی که این مواد ایجاد می کرد به مرور آرایش کردن کنار گذاشته شد. ولی در اواخر قرن شانزدهم همزمان با دوره های میان کلاسیک و رنسانس، زمانی که مذهب نقش مهمی در زندگی و عقاید و رفتار اجتماعی مردم پیدا کرد، مواد آرایشی از مواد دارویی تفکیک شدند. در عصر رنسانس نقاشی های کلاسیک و نوشته ها نشان می دهند که آراستگی در بین مردم متداول بوده است. یکی از غیرعادی ترین مدها تراشیدن ابروها و خط مو در پیشانی بوده و معتقد بودند که ابروی تراشیده چهره بسیار باهوش و متفکری به زن می دهد. با آغاز جنگ های صلیبی، دوباره آرایش کردن اوج گرفت و در شمال اروپا رایج شد. در قرن 14 میلادی، آرایش و مراقبت از پوست و مو بیشتر مختص نجیب زادگان بود اما در قرن 18 رواج عمومی پیدا کرد. در این دوران همچنان از مواد سمی برای آرایش استفاده می شد که میزان سرب مواد آرایشی بالا بود. در زمان الیزابت اول(1558 تا 1603 میلادی) ماسک های صورت متداول شدند. در این دوره ماسک هایی از ترکیب پودر پوست تخم مرغ، زاج سفید ، بوراکس ، بادام، تخم خشخاش، شیر، شراب، کره، میوه و سبزیجات ساخته می شد. گونه و لب ها آرایش می شدند ولی آرایش چشم ها بسیار کمرنگ بود. نقاشی های به جای مانده از ملکه الیزابت اول این نوع آرایش را به خوبی نشان می دهد.
ماری آنتوانت (1755 تا 1793 میلادی) ملکه فرانسه و اکثر خانم های مرفه فرانسوی حمام توت فرنگی و شیر می گرفتند. لب ها و گونه ها شدیدا با رنگ های صورتی و نارنجی آرایش می شدند. به ابروها فرم داده می شد ولی از سایه چشم زیاد استفاده نمی شد. این دوره به دوره افراط و زیاده روی در آرایش معروف است. در 1770 میلادی پارلمان بریتانیا قانونی وضع کرد که در آن استفاده از لوازم آرایش، جرمی مشابه جادوگری تلقی می شد. زیرا آن را موجب فریب مردان در انتخاب همسر می دانستند.