کاه و گل

کاری که داستان‌های کوتاه می‌توانند انجام دهند ، رمان و داستان‌های بزرگ قادر به انجامش نیست.
روشنایی که داستان کوتاه ارائه می‌دهد، شبیه لامپ بالای سر نیست، بلکه درصدد این است که نور را با تمرکز روی یک نقطه‌ی خاص، به کار گیرد. به‌عبارت‌دیگر نمی‌خواهد تاریخ زندگی شخصیت موردنظر را ارائه دهد بلکه می‌خواهد یک حادثه‌ی خاص از زندگی آن شخصیت را به‌طور ویژه نورپردازی نماید، و یک‌لحظه‌ی متحول کننده خلق کند و نتیجه‌ای چشم‌گیر بگیرد.
از همین رو کتاب «کاه و گل» که حاوی 365 داستانک با موضوعات فرهنگ عمومی است، می‌کوشد تا با این هنر زیبا، 365 موضوع فرهنگ عمومی را به‌طور ویژه، به نمایش بگذارد. داستانک‌هایی که بیشتر آن‌ها از متون دینی گرفته‌شده وحلاوت خاصی به آن‌ها بخشیده است و خوانندگان را درست، وسط داستان می‌آورد و درگیری خواننده را با موضوع طرح‌شده بیش‌تر می‌کند.
در بخشی از کتاب می خوانید:
ازهمان صبح که خورشید طلوع می کرد، دغدغه
اش این بود تا میان جماعت، دوستی و مهربانی
برقرار کند. هرجا اختلاف بود، دنبال یک نقطه می
گشت تا صلح دهد. آن روز صبح که هوا هنوز
تاریک بود سوار اتوبوس شد. همیشه ایستگاه اول
سوار م یشد، دو ایستگاه جلوتر بچه مدرسه ای
ها سوار می شدند. خیابان دوم که تمام م یشد،
بچه ها باید پیاده می شدند. این جا همیشه محل
بحث و نزاع بود. چون کسی پول خرد نداشت. او
که مسافر این خط بود، هر شب پول های خرد
را جمع می کرد و اول صبح به راننده می داد تا
برای حساب و کتاب کرایه ها مشکلی نداشته
باشد. بچه ها هم کم کم یاد گرفته بودند که باید
برای این ساعت از صبح، پول خرد به اندازه کرایه
همراه شان داشته باشند. یک رفتار ساده این مرد
دنیا دیده در یک دنیای کوچک به اندازه اتوبوس
شرکت واحد چه تاثیر مثبتی گذاشته بود.