چهل و یک مجلس (چهل و یک مجلس غزوه و روضه، نسخه خطی، 1295 قمری)

روز دهم محرم سال 61 هجری، نقطه کوچکی از کره ارض، واقعه ای را از سر گذراند که زمین و زمان را متاثر ساخت و تاریخ را به حیرت واداشت؛ واقعه ای که به دلیل وقوع آن در سرزمینی غریب و پس کوچه ای از تاریخ تصور می رفت به سرعت رو به فراموشی گذاشته و از یادها و خاطره ها محو گردد.
در آن روز در آن سرزمین، جماعتی جنایت پیشه، که طمع یا حمق آنان را بدانجا کشیده بود، تیغ بر روی خاندان کسی کشیدند که دینشان را از او داشتند و به افتخار او نام مسلم بر خود نهاده بودند.
از قضا، همان جماعت به ظاهر مسلم، فرزند و خاندان پیامبر خود را در کنار دریایی از آب روان، با لب تشنه، کشتند و سربریدند و به اسیری بردند و هلهله کنان بر پیروزی خود جشن گرفتند و پای کوبیدند.
آن روز در آن سرزمین نفرین شده همگان پنداشتند که همه چیز به آخر رسیده است و نام حسین و حسینیان برای همیشه از خاطره ها پاک خواهد شد. آن روز که سپاه نامردمی با همه توان خویش در برابر لشکر کوچک مردمی صف آرایی کرده و جاهلانه و سبعانه می‌زد و می‌کشت و می‌برید و می‌برد، شاید هیچ تصوری از آینده نداشت و...