پیش رفتن با جمع : تجربه اقتصاد توده ای در آمریکای لاتین

این کتاب داستان زندگی تهیدستانی است که از دولت ها نا امید شده و خودشان برای چاره جویی مشکلاتشان آستین بالا زده اند و نهادهای اجتماعی و خیریه هم به کمکشان شتافته اند. این کتاب نشان می دهد که امروزه در امریکای لاتین مردم با ابتکارات شخصی دست ‌به‌کار توسعه اجتماعی شده‌اند. انگیزه اصلی این ابتکارات شخصی، برخلاف اروپای غربی یا امریکای شمالی قبل از ظهور دولت رفاه ، «وجدان آموزش دیده و ثروتمند» نیست ، بلکه ترکیبی از کار و بار اجتماعی در سطوح محلی و ملی است که توسط طیف متنوعی از ایدئولوژی‌ها به میدان آمده و با وجدان بعضی از کشورهای ثروتمند در سطح بین‌المللی درهم آمیخته است. البته این پیکربندی برای بسیاری، مشکلات و کج فهمی‌ها و ناکارایی‌هایی ایجاد خواهد کرد. اما همین امر اجازه انجام حرکات توسعه مردمی را در امریکای لاتین با حداقل پدرخواندگی داده است که شاید این امر به دلیل فاصله میان کمک‌کنندگان و ذی‌نفعان نهایی و هوش ابتکاری آنها باشد، اما بی‌تردید دلیل آن، ماهیت تمرکززدایی‌شده و تکثرگرایانه دولت نیست.
توضیحات کتاب:
«پیش‌‌رفتن با جمع» نوشته آلبرت هیرشمن(2012-1915)، اقتصاددان آلمانی است و نگاهی دارد به تجربۀ اقتصاد توده‌ای در آمریکای لاتین. این کتاب حاصل یک فرصت مطالعاتی برای نویسنده است تا با سفر به کشورهای آمریکای لاتین، به بررسی تلاش‌های جمعی برای بهبود زندگی اقتصادی بپردازد.
نویسنده درباره ساختار این کتاب می‌نویسد:
کتاب را با مشاهداتی مانند انواع مشخص توالی‌های توسعه (فصل اول و دوم) شروع خواهم کرد که در زمره مفاهیم پیشین مورد علاقه من هستند. پس از آن، با تصویری تلفیقی از «توسعه مردمی» که به آرامی نمایان می‌شود، موضوعاتی کلی را بیان می‌کنم که کمتر تحت تاثیر کارهای پیشین من قرار دارند و حق مطلب را در مورد موضوعات مورد نظر ما ادا می‌کنند (فصل سوم تا پنجم). فصل ششم سازمان‌های «واسطه» را مورد بحث قرار می‌دهد که در سرتاسر امریکای لاتین برای کمک به بهترکردن شرایط مردم کم‌درآمد توسعه یافته‌اند، و در فصل پایانی، در مورد پیامدهای اجتماعی و سیاسی شبکه متراکم آثار توسعه مردمی بحث می‌کنم.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های شرایط اجتماعی فعلی امریکای لاتین حضور فراگیر سازمان‌های به‌اصطلاح «واسطه‌ای» است که به فعالیت در زمینه «توسعه اجتماعی» محله‌های فقیر و حومه شهر می‌پردازند. این سازمان‌ها معمولا توسط متخصصان جوان‌ وکلا، اقتصاددانان، جامعه‌شناسان، مددکاران اجتماعی، کشاورزان، کشیش‌ها یا کشیش‌های سابق و سایرین‌ راه‌اندازی شده‌اند و می‌کوشند دو حوزه تحقیق و عمل را با هم تلفیق کنند. اما، انگیزه اصلی آنها «رفتن به سراغ مردم» و کمک به آنهاست، دقیقا مانند پوپولیست‌های روسی دهه 1870، با این تفاوت که این نارودنیکی‌های مدرن به برخی مهارت‌های فنی نیز مجهز هستند؛ علاوه‌براین، ممکن است بعد از برخی موفقیت‌های ابتدایی، بتوانند حمایت‌های مالی خارجی نیز جذب کنند. اغلب این کمک‌ها توسط برخی نهادهای مددکار بین‌المللی ارائه می‌شود که مایل به کمک به مردم بوده و معمولا از تکیه بر دانش بومی و برقراری ارتباط با این نوع جدید از «دلالان» یا «واسطه‌گران» احساس خوبی دارند.
معرفی کتاب:
رساله حاضر، با مثال‌ها و حتی عکس‌هایش، تفسیر همین جمله کلیدی آدام اسمیت است. او موضوع «بهترکردن شرایط» را به صورت فرضی بدیهی مطرح می‌کند که میل انسان به رهایی را توضیح می‌دهد. ظاهرا خود واژه «بهترکردن شرایط»، مانند تعبیر متاخر «پیشرفتن‌ رو‌به‌جلو» یا «ساختن»، به تلاش فردی اشاره می‌کند. اما سایر الگوهای کنش و تلاش که در راستای دسترسی به همان هدف هستند نیز باید مد نظر قرار گیرند: این کنش‌ها دربرگیرنده اقدامات ابتکاری جمعی مانند شکل‌گیری گروه‌های ذی‌نفع یا تعاونی‌ها، اعتراض به وضع مالیات‌های جدید یا قیمت‌های بالاتر، یا حتی تصرف مشترک بعضی زمین‌های بایر دولتی یا خصوصی واقع در حومه شهر توسط گروهی از مردم است که مسکن مناسبی برای سکونت و زندگی ندارند. این‌ها هم‌چنین کنش‌هایی هستند که مردم برای «بهترکردن شرایط خود» به‌کار می‌گیرند و شمار قابل‌ملاحظه‌ای از چنین کنش‌هایی با ابعاد جمعی نیز در زمان آدام اسمیت اتفاق می‌افتاد (برای مثال، آشوب‌های ویلکس). اما در کتاب ثروت ملل، این قبیل کنش‌های جمعی مورد بی‌توجهی یا در مورد تبانی بازرگانان  به‌مثابه «توطئه‌هایی علیه مردم» مورد انتقاد قرار گرفته‌اند.
درواقع، طیفی از این کنش‌ها وجود دارد- از کنش‌های کاملا شخصی تا کنش‌های صراحتا همگانی، همراه با گوناگونی بینابینی و دورگه و ترکیبی در میان آنها- که همگی تحت عنوان مورد نظر اسمیت قرار می‌گیرند: مشارکت‌کنندگان با پذیرش این کنش‌ها برآنند تا از آنها به‌مثابه ابزاری برای نیل به هدف «بهترکردن شرایط» استفاده کنند. بنابراین، سوالی که می‌توان مطرح کرد این است که تحت چه شرایطی، هرگزینه خاصی در طول این طیف- از کنش کاملا شخصی گرفته تا کنش‌های کاملا همگانی- انتخاب خواهد شد. این رساله اساسا، چندان بلندپروازانه نیست بلکه می‌کوشد برمبنای ارائه شماری از تلاش‌های شخصی و همگانی مردم برای بهترکردن شرایط‌شان، صرفا به تشریح داستان تلاش‌های مردمی به‌ترتیبی خاص و با توجه به ویژگی‌های مشترک و الگوهای مقایسه‌ای آنان بپردازد.