پدران مهربان ما

تحلیل روایی، ادبی و فرهنگی شان پدری اهل بیت(ع)
این اثر که به قول نویسنده «بابی به دفتر رحمت حضرت محمد(ص) و فرزندانشان می گشاید»، پنجره ای است که ما را به تماشای پدرانی می نشاند که هر چه داریم از آنهاست. پدرانی که فراموششان کرده ایم و منزوی شان ساخته ایم. در حالی که این پدران، دعایمان می کنند، روزی رسانمان هستند و زندگی و مرگمان را رقم می زنند. این کتاب، نشانمان می دهد که چقدر غافل و قدرنشناسیم و برای جبرانش چه باید بکنیم.
در میانه ی این کتاب کم حجم 128 صفحه ای، به مقام بلند امام حسین(ع) با عنوان «رحمت واسعه ی خداوند» اشاره شده است که علاقه ی ما را به آن حضرت دو چندان خواهد ساخت؛ ان شاء الله.
در برگی از این کتاب می‌خوانیم:
«العاقل یکفیه الاشاره؛
برای عاقل همین یک اشارت بس است.» که درگاه حسین(ع) درگه نومیدی نیست. هر که خواهی باش، وقتی خاک کوی حسین(ع) بر پیشانیت نشست، کیمیاگری می کند و این صفت را خداوند، در عالی ترین وجه در کوی حسین(ع) و خاک درگاه او نهاده است:
«و لو کره المشرکون.»
این عبارت بلند را از قول سید احمد نجفی قوچانی نقل می کنم که فرمود: هیچ توقفی در شمول رحمت از مجرای حضرت سیدالشهداء(ع) برای هیچ کس نیست.
واکنش خواننده پس از پایان این کتاب: هیچ کوهی نیست که به پشتوانه ی این پدران مهربان، نتوانیم برداریم؛ آقایان! ما را به فرزندی می پذیرید؟