پایداری و ناپایداری گفتمان های سیاسی در ایران

تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی خرده­ گفتمان­ های سیاسی متنوع و متفاوتی در صحنه سیاست ایران نقش­ آفرین بودند؛ گفتمان مارکسیستی، گفتمان روشن­فکری، گفتمان ملی­ گرایی و مهم­تر از همه گفتمان اسلام ناب محمدی(ص) با خوانش امام خمینی (ره)، که در نهایت با پیروزی انقلاب اسلامی ایران به عنوان گفتمان برتر حیات خود را آغاز کرد و دیگر گفتمان­ ها را به حاشیه رانده و یا حذف کرد.
پس از جنگ تحمیلی و با رحلت حضرت امام (ره)، برخی خرده ­گفتمان­ ها با تفاسیر خاص خود از مبانی انقلاب اسلامی، پای به عرصه سیاسی گذاشتند که همواره خود را ذیل گفتمان اصیل انقلاب یا همان گفتمان حضرت امام (ره) می­ دانستد اما در مواردی از خطوط اصلی آن فاصله گرفته و مسیر خود را پیمودند؛ از جمله این خرده­ گفتمان­ ها “سازندگی”، “اصلاحات” و “بهار” بودند که هر کدام در مقطعی موقعیت هژمونیک یافته و سپس افول کردند. چگونگی و عوامل ظهور و افول این گفتمان­ ها، میزان انطباق و یا عدم انطباق آنها با گفتمان امام خمینی (ره) و راهبرد پیشگیری از ناپایداری گفتمان انقلاب اسلامی موضوعات مهمی است که در کتاب پیش رو به آن پرداخته شده است.
لازم به ذکر است این کتاب حاصل طرح پژوهشی با عنوان «علل و عوامل ناپایداری گفتمان های سیاسی و راهکارهای حفظ گفتمان انقلاب اسلامی از ناپایداری» بود که از سال 1393 تا 1395 توسط آقای دکتر احمد عزیزخانی در پژوهشگاه علوم اسلامی امام صادق انجام شد.