پایان غیبت

«پایان غیبت و سنت غیبت در میان انبیای سلف» کتابی به قلم اسماعیل شفیعی سروستانی (-1337) است که موضوع آن معرفی غیبت به عنوان سنت با استناد به غیبت پیامبران پیشین و بررسی نقش مردم در پایان غیبت است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
غیبت ولی و حجت خدا، ناگوارترین واقعه‌ای است که اگر فهم شود، آدمی همه‌ی آنچه که در دست دارد، یا بدان مشغول است، رها کرده و زار و نزار در پیشگاه خداوند دست طلب دراز می‌کند تا شاید از این واقعه‌ی سخت برهد.
حجت و ولی خدا، حصن حصین و دیوار نگهدارنده‌ی جمله‌ی آفریده‌ها، امان زمین، راهبر راه بلند و واسط رزق بندگان خداست که بی‌انگشت اشارت او و بی‌امارت و حکمرانی او، جهان روی صلاح و برخورداری و عدالت نخواهد دید.
فقدان معرفت درباره‌ی این عالی‌ترین نعمت از میان همه‌ی نعمت‌های پروردگار متعال بر آفریده‌هایش، موجب بوده تا بشر از حضور و هدایت مستقیم ایشان بی‌بهره بماند و در برهوت زمین، سرگشته و حیران سیر کند.
حسب آنچه که خداوند متعال فرموده، عامل سلب نعمت، کفران نعمت است؛ چنان‌که شکر نعمت بر میزان نعمت و دوام و بقای آن می‌افزاید:
«لئن شکرتم لازیدنکم و لئن کفرتم ان عذابی‌ لشدید؛
شکر نعمت، نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند.
امام محمد باقر(ع) فرمودند: «زمانی که خدای تبارک و تعالی بر خلقش خشم کند، ما را از مجاورت آنها دور می‌کند...»
پس از خواندن این کتاب، به میزان محبتی که نسبت به امام و مولای خویش دارید، خود را در به پایان رساندن غیبت ایشان مسئول خواهیددید.