همین!: مجموعه نامه های عاشقانه

در سالهای بعد از انقلاب یکی از قالبهای ادبی که کمتر به آن پرداخته شده و البته هنوز هم به جایگاه خود حتی نزدیک هم نشده است قالب «نثر ادبی» است. تلاشهای پراکنده ای از جانب برخی از شاعران صورت گرفته است مثل احمد آقای عزیزی که خداوند شفایش دهاد! یا نثر محمدرضا مهدیزاده، محمود اکرامی، محمد رضا سنگری، ابوالقاسم حسینجانی، سید مهدی شجاعی،... و جمعی دیگر که این حقیر آثارشان را در سال 86، جمع کردم و به چاپ رساندم و تعدادی از آنها (که تا هنوز شرمنده نویسنده های آنها هستم) در صف چاپ مانده اند؛ که همه این کوششهای ادبی قادبل تقدیرند.
برای «نثر ادبی» یا «قطعه ادبی» یا «نثر شاعرانه» یا «شعر منثور» یا... تعریف مشخصی در دسترس نیست اما به قول سید اکبر میر جعفری: «نثر شاعرانه از نظر اسلوبی، نسبت زیادی با شعر و تفاوت عمده‌ای با مقاله دارد.»
... و اما تلاش شده است کتاب «همین!» یعنی همین کتابی که پیش روی شماست، ویژگی های نثر ادبی را که در بالا به آنها اشاره شد را داشته باشد. برای این نثرها از قالب «نامه» بهره گرفته شده است چرا که اعتقاد دارم ژانر نامه نگاری در ادبیات فارسی ظرفیت بالایی دارد برای حرف زدن با مخاطب.
نامه هایی که در «همین!» می خوانید دارای یک مهندسی خاص در چیدمان هستند. با یک سلام شروع می شوند و اغلب با «همین» یا «دیگر عرضی ندارم» به اتمام می رسند و از طرفی عاشقانه وارند و تغزلی. گاه آنقدر به شعر نزدیک می شوند که به قول یکی از دوستان شاعر می توان برش های شعری زد و چندین شعر را از نامه ای جدا کرد. در عین حال سعی شده است که مرز بین شعر و نثر آمیخته نشود.