همان لبخند همیشگی: کتاب بروجردی

هرکس او را به یاد آورده، هرچه که از او م یدانسته، با لبخندی روایت کرده که از او، پیش او، به یادگار مانده بوده. من که تمام راوی های این روایت ها را این طور تصور کرده ام. منظورم این است که نتوانسته ام هیچ کدام شان را بدون لبخندی تصور کنم که از او به یادگار یا به ارث برده اند.
لبخند لبخند م یآورد. انگار که مثل بعضی از دردها مسری است. اما لبخند میرزا محمد کجا و... لبخند ما کجا؟ لبخند ما می تواند یک شادی زودگذر و شیرین باشد و لبخند او آیا تا به حال توانسته اید تصور کنید که هر زخمی که به بدن انسان م ینشیند، چ هقدر شبیه لبی است که به لبخند گشوده شده؟
میرزا محمد توانست با همین لبخندهایی که خیلی شبیه لبخندهای ماست، یکی از زمینی ترین آدم های روزگار خودش باشد.