نگاهی بر آموزش کارکنان

مهمترین و حیاتی ترین دارایی هر سازمان، نیروی انسانی آن سازمان است. کیفیت و توانمندی نیروی انسانی، مهم ترین عامل بقاء و حیات سازمان است. از نظر«دراکر» رشد اقتصادی مرهون توانمند کردن کارکنان فرهیخته است. آموزش افراد در زمینه شغل و حرفه ای که در آن فعالیت می نمایند از روزگاران کهن مورد نظر همه انسان ها بوده است. سرپرستان معتقدند که دوره های آموزشی ضمن خدمت می تواند قابلیت های دانشی، مهارتی و نگرش مناسبی را در کارکنان پرورش دهند. با این همه، گاه عوامل زمینه ساز تغییر رفتار در کارکنان را مورد غفلت قرار می دهند؛ که چنین غفلتی تمام تلاش های آنان را در راستای بهبود سازمان با ناکامی روبرو میسازد. در شرایط متلاطم و پویای عصر حاضر، مهم ترین عامل در سازگاری، بقاء و توسعه سازمانها، سرمایه دانشی یا دانش و مهارت های کارکنان آنهاست. از این رو، سازمان های سرآمد تلاش می کنند با ارائه آموزش های سیستماتیک، سرمایه انسانی خود را تقویت و حفظ کنند. اثربخشی در آموزش منابع انسانی سازمان، مستلزم وجود کیفیت در این آموزش هاست. به عبارت دیگر، آموزش منابع انسانی در صورتی می تواند اهداف خود را تحقق بخشد و هنگامی میتواند، منافع مورد انتظار را حاصل کند که به موضوع کیفیت، به عنوان یک امر اساسی و محوری، توجه نماید. بنابراین، انجام پژوهش هایی که بتواند به تبیین و بهبود کیفیت در آموزش منابع انسانی کمک کند، بسیار ارزشمند و حیاتی است.