نگاهم کن مادر

می دانستم مادر مهربان است؛ دست هایش لطیف است؛ می دانستم با لمس صورت او دوباره زنده می شوم؛ می دانستم چشم هایش فرداهای مرا می بیند و حاضر است به خاطر فرزندش جان خود را بدهد. صدایش دل نشین است
و نوازش می کند؛ اما این ها برای من رویایی بیش نبود؛ رویای مادری که در خیالم با آن زندگی می کردم و با آن جان می گرفتم، حرف می زدم، درد دل می کردم، رازهایم را می گفتم. هر کس مرا می دید و می شنید که با خودم حرف می زنم پیش خود فکر می کرد که کودکی دیوانه هستم. فکر می کرد کودکی هستم که عقلش هیچ وقت رشد نکرده است. اما نه، من دیوانه نبودم عقل من به اندازه ای می رسید که معنی بی مهری های مادرم را بفهمم...