نماز سرنوشت ساز مسیح (علیه السلام)

مهدویت یکی از مهم‌ترین مسائل کلامی موردبحث در محافل علمی امروز دنیاست و مجموعه معارف مهدوی نیز شامل مباحث عدیده و مهمی می‌باشد که بخشی از این معارف ما را به پیوندی عمیق بین امام مهدی و حضرت مسیح رهنمون می‌سازد؛ بخشی از این معارف شامل روایاتی است در منابع روایی شیعه و سنی که علاوه بر مژده ظهور قطعی آخرین ذخیره الهی، نزول مسیح به‌عنوان یکی از پیامبران اولوالعزم برای مقتدا قرار دادن خاتم الاوصیاء و در نتیجه فراهم آمدن هدایت جمعیت میلیاردی منتظران مسیح به دین حق را بشارت می‌دهند؛ از طرفی نیز مجموعه باورهای اندیشمندان شیعه و اهل‌سنت نشان می‌دهد که آنان رویکرد کلامی متمایزی در تبیین جایگاه مهدی موعود و عیسی بن مریم دارند و به نظر می‌رسد ریشه‌های این تمایز به تفاوت در بن‌مایه‌های کلامی مباحث امامت و خلافت و نیز نبوت برمی‌گردد؛ بنابراین ضرورت بحث از این موضوع و تبیین معنای دقیق این اقتدا و پیامدهای کلامی آن دوچندان جلوه می‌کند.
در این نوشتار سعی بر این است که پس از بررسی این روایات از جهت سند و دلالت و نیز تبیین بن‌مایه‌های کلامی شیعه و سنی در رابطه با موضوع خلافت و امامت همچون نصب الهی امام، عصمت امام، نسخ شرایع گذشته و ختم نبوت پیامبر اسلام، آسمانی بودن عهد امامت نزد شیعه و نیز جایگاه خلافت از پیامبر و اوصاف و ویژگی‌های ذکرشده برای خلیفه از دیدگاه اهل‌سنت و... به این مسئله پاسخ دهد که «روایات اقتدای مسیح به حضرت مهدی با مبانی کلامی کدام‌یک از فریقین تناسب و سازگاری دارد». البته در این مسیر به هیچ وجه خود را عاری از تقصیر نپنداشته و همیشه خود و این اثر ناچیز را نیازمند نقد دلسوزانه و علمی همه اهل علم و صاحب‌نظران می‌دانم و امیدوارم که بنده حقیر را مورد لطف قرار داده و مسیر رفع نواقص را هموار نمایید.