نله و دمینتی (داستانی از حماسه مهابهاراته)

داستان اصلی مهابهاراتا دربارهٔ جنگی است که در شمال هند (دهلی) میان دو قبیله بنام «پنجال‌ها» و «کوروها» که پسر عموهای یکدیگر بودند تقریبا دوهزار سال پیش از میلاد مسیح در گرفته‌است. کوروها صد نفر و فرزندان فردی نابینا بودند و پنجال‌ها یا «پاوندوها» تنها پنج برادر ولی افرادی باایمان، راستگو، دلیر و نیکوکار بودند. در راه پس گرفتن حق خویش و زدودن بدی‌ها، پاوندوها به راهنمایی سری کریشنا علیه کوروها صف‌آرایی کردند و هم‌پیمانان آنان را بقتل رسانیدند و سپس کناره‌گیری کرده و به جنگل‌ها رفتند تا برای بخشوده شدن گناهان از خدای بزرگ خویش طلب آمرزش کنند و پس از آن در کوه‌های پربرف هیمالیا درگذشتند.
در سال 990 ه. جلا الدین اکبر خواست مهابهارا تا به فارسی ترجمه شود. دانشوران هندو دعوت شدند تا اطلاعات بیشتری در اختیار اکبر بگذارند و از آن پس کار ترجمهٔ آن کتاب به نقیب‌خان واگذار گردید. ملا عبد القادر بدایونی نیز برای انجام ترجمهٔ آن ماموریت یافت و پس از چهار ماه کوشش 18 باب به فارسی منثور برگردانده شد. بخش‌های دیگر را ملا شیری، نقیب‌خان و حاجی سلطان تهانیسری به پایان رسانیدند. بدین ترتیب ترجمهٔ مهابهاراتا با همکاری عده‌ای از درباریان اکبر بوقوع پیوست و اکبرشاه آن را «رزم‌نامه» نامید و تعداد زیادی از صحنه‌های جنگ مهابهاراتا به دستور اکبرشاه بوسیله نقاشان دربار او نقاشی شد. ابوالفضل پیشگفتاری بر آن افزود و بطوریکه در آخر آن ذکر شده‌است کار ترجمه این حماسه بزرگ هندوان در سال 95 ه. اتمام یافت.