نفرین زمین

نفرین زمین قصه ای است از زبانی معلمی به روستا رفته نقل می شود؛ ماجرای آنچه در مدت نه ماه اقامت در دهی ویژه دیده و شنیده و آزموده و به صورت یادداشت های روزانه. یادداشت های او هنگامی که وی به روستای دیگری منتقل می شود پایان می یابد. طرح کلی داستان روایت گونه و نقلی است و شیوه آن واقع گرایانه با صحنه سازی های موثر و گاه تصویری پراکنده. با اینکه زبان داستان تا حدی قدیمی است، الگوی داستان های جدید اروپایی دارد. ورود معلم به ده همان گونه وصف می شود که در زندگانی روزانه روی می دهد. معلم از کامیونی پیاده می شود. کودکان مدرسه برای استقبال معلم تازه به ترتیب قد صف کشیده اند، روستاییان دور تا دور میدانچه ی آبادی در قهوه خانه پلاس اند و مباشر روستا و مدیر مدرسه نیز حاضرند. معلم و مدیر و مباشر از کوچه های ده راه می افتند و به مدرسه می روند که در قبرستان متروک ده ساختمان شده است. آل احمد رویدادها را با صحنه ها و تصویرهای پی در پی نشان می دهد، گاه مطلبی را ناتمام می گذارد تا بعد آن را تصویر کند. آدم های داستانی در مرتبه ی نخست معلم است و بعد درویش و مباشر و مدیر و زنی تازه بیوه شده به نام «ماه جان» و پسر او «اکبر» شاگرد مدرسه، سپس بی بی مالک ده و پسرش که وکیل دادگستری است و ریش سفیدان محل. خواننده به تدریج با سرگذشت و کردار این آدم ها آشنا می شود و گاه کردار و چهره ی یکی از اینها از چند زاویه ی متفاوت نقاشی می شود. در پشت سر تصویر کردار و چهره ی این آدم ها دگرگونی های اجتماعی از جمله ی مسئله اصلاحات ارضی، ورود ماشین به ده، برخورد روستاییان با شهر و رویدادهای تازه... گاه به صراحت و گاه به طور نامستقیم وصف می شود. دگرگونی سنت ها و پریشانی روستاییان از این دگرگونی، مایه ی بنیادی داستان است.