نزدیک (شماره 4)

معرفی کوتاه:
تا شرح ماوقع!
نیمه های دهه هشتاد و پیش از فراگیری اینترنت در کشور، صنعت موسیقی همچنان متکی به آلبوم بود و مجوز وزارت ارشاد. به این معنا که یک خواننده یا باید لس آنجلسی می بود و در آنسوی آب ها فعالیت می کرد، یا خواننده مورد تائید مراجع رسمی ایران. البته از نیمه های دهه ی هشتاد کم و بیش شبک های برای تکثیر و توزیع آثار خوانند ههای جوان زیرزمینی هم- که البته حالا همگی از معتبرترین خوانندگان مجازند- شکل گرفت اما آنچه که چرخه ی عرضه و تقاضا را به کلی برهم زد فراگیری اینترنت بود. با فراگیرتر شدن سایت های دانلود موسیقی ک مکم موسیقی رپ هم شکل گرفت و جز این بر تعداد خوانندگان معروف اما بدون مجوز پاپ هم که در داخل ایران فعالیت می کردند افزوده شد. بنابراین به مرور خوانندگان ایرانی نسبتی مستقیم و بدون واسطه ی نهادهای رسمی با مردم یافتند و به جز اجازه برگزاری کنسرت در داخل - چون کنسرت های خارج از کشور خوانندگان زیرزمینی برگزار می شد- نیازی به کسب اجازه و تائید عملکرد از آن ها نداشتند.