نئولیبرالیسم ایرانی و تهاجم فرهنگی

شهریار زرشناس از پژوهشگرانی است که با رصد جریان های فکری و فرهنگی کشور و نظام سلطه، به رهیافت های نظری مناسبی در زمینه تهاجم فرهنگی و راهکارهای نفوذ دشمنان در سه دهه اخیر در مراکز فرهنگی، آموزشی، هنری و حتی سیاسی کشور، دست یافته است.
این کتاب در سه بخش تدوین و نگاشته شده است: انقلاب اسلامی طلیعه دار گذار از غربزدگی شبه مدرن، نئولیبرالیسم التقاطی ایرانی خطری همواره در کمین، برای تغییر توازن قوای کنونی در عرصه جنگ نرم چه باید کرد؟
زرشناس در بخشی از این کتاب می نویسد: «نئولیبرالیسم ایرانی» بر پایه تقلید از اصول و مولفه های بنیادین ایدئولوژی نئولیبرالیسم، به گونه ای تدریجی به صورت یک منظومه ایدئولوژیک تقلیدی و شبه مدرنیستی مدون گردیده و پدید آمده است تا دستاویز و محور ایدئولوژیکی باشد در جهت بازسازی فرماسیون غرب زدگی شبه مدرن و احیای سیطره مجدد آن بر ایران.
«نئولیبرالیسم ایرانی» به عنوان یک ایدئولوژی دارای بنیادهای معرفت شناختی نسبی انگارانه است و مروج نسبی انگاری معرفت شناختی است و به تبع جوهر سکولار اومانیستی (مدرنیستی) اش با حکومت اسلامی و هر نوع حکومت دینی مخالف است. نئولیبرال های ایرانی طرفدار نوعی لائیسیته (جدایی دین از دولت و قدرت سیاسی، یعنی خارج کردن دین از مرکز ثقل حیات سیاسی اجتماعی و سامان دادن نظام سیاسی اجتماعی و امور معاش و مناسبات اجتماعی و زندگی مردمان بر مبنای عقلانیت سکولار اومانیستی و ایدئولوژی های برآمده از آن) اند و به لحاظ تبلیغی ترویجی بر شعارهایی چون: جامعه مدنی، خردگرایی، پرهیز از دشمن تراشی در عرصه روابط بین الملل، تعامل با دنیا، جامعه چندصدایی و نظایر این ها متمرکزند.
زرشناس در ادامه می نویسد: یکی از مولفه های جدی «نئولیبرالیسم ایرانی»، تاکید استراتژیک و محوری آن بر لزوم جذب و هضم ایران (به لحاظ سیاسی و فرهنگی و اقتصادی) در نظام جهانی سلطه استکبار و فرآیند جهانی سازی نئولیبرالی است. نئولیبرال های ایرانی به منظور تحقق این خواست استراتژیک خود، کوشش گسترده و مستمری را به منظور استحاله نظام اسلامی از درون و تبدیل آن به یک رژیم بریده از هویت و شعائر دینی انقلابی در پیش گرفته اند.