مقدمه ای بر پژوهش سیاسی

کتاب مقدمه‌ای بر پژوهش سیاسی نوشته‌ی لیزا هریسون، جزو نخستین تکاپوهای دانشگاهی مخصوص دانشجویان علوم سیاسی و جهت چیره شدن بر مشکلات پژوهشی جدید و کنار زدن روش‌های ناکارآمد است.

آموزش عالی در قرن بیست و یکم نیازمند آن دسته از دانشجویانی است که در حوزه دانش موضوعی خود از تخصص بیشتری برخوردار باشند. ما به‌ شدت درگیر نظامی شده‌ایم که مهارت‌هایی کلیدی و انتقال‌پذیر می‌طلبد. دروس روش پژوهش، در قالب‌های مختلف خود، عنصری اساسی در هر مقطع از رشته علوم سیاسی به شمار می‌روند.

این کتاب به دنبال عرضه‌ی آزمونی جامع در شیوه‌های پژوهش سیاسی در مقطع کارشناسی است. کتاب مقدمه‌ای بر پژوهش سیاسی (Political research: an introduction)، درصدد آسان‌سازی فرایند پژوهش نیست. بلکه موضوعات و ملاحظاتی را که هر پژوهش‌گر در امر پژوهش خود، چه از نوع کمی یا کیفی، با آن مواجه می‌شود، مطرح می‌کند.

لیزا هریسون (Lisa Harrison) به‌ عنوان کسی که به تدریس علوم سیاسی می‌پردازد، کاملا به این نکته واقف است که چگونه شیوه‌های پژوهشی ناکارآمدی نمودار گشته و این چالش در نگارش متونی که دانشجویان درگیر آن هستند وجود دارد. یک پژوهش خوب همان‌قدر که به تدارک و طی مراحلی متکی است به انگاره‌های روایی هم وابسته است و کتاب حاضر در برگیرنده ارجاعات چندی به مطالعات موجود است که به شما در فهم موانعی که سر راه شناخت بازیگران و نهادهای جهان سیاست وجود دارد، یاری می‌رساند.

در بخشی از کتاب مقدمه‌ای بر پژوهش سیاسی می‌خوانیم:

مسئله‌ای که باید به آن توجه کرد رویه‌های ثبت داده‌های مصاحبه کیفی است. در حالی‌ که در نظرسنجی‌ها فهرستی از پرسش‌ها با گزینه‌های علامت‌ زدنی یا پاسخ‌های کوتاه داریم، این روش در مصاحبه‌های متمرکز به‌ کار نمی‌رود. مگر در مواردی که شما بسیار خوب تندنویسی کنید، شانس این را دارید که بتوانید طی مصاحبه‌های غیر استاندارد یا نیمه‌ استاندارد یادداشت‌های کوتاه بردارید. با این‌ حال، حتی این ‌کار می‌تواند کیفیت مصاحبه را تضعیف کند، چون انرژی شما به جای گوش‌ دادن با یادداشت‌برداری هدر می‌رود. این بدان معناست که شما بعید است نقل‌ قول مستقیم قابل‌ توجه داشته باشید. جایگزین ایده‌آل، نوار‌های ضبط مصاحبه است، گرچه باید مطمئن باشید که تجهیزاتی با کیفیت بالا دارید. باز هم به مطالعه لین اشاره می‌کنیم: «از طریق نوار ضبط مصاحبه‌ها گزارش متنی از همه گفته‌ها فراهم می‌شود. انتخاب کلمات، تردید میان کلمات، سبک زبانی گفتمان، همه در متن آشکار می‌شود». مانهایم و ریچ نوارهای ضبط مصاحبه‌ها را به‌عنوان «ابزار جنجال‌برانگیز» توصیف کرده‌اند - که بدون مشکل نیست - یا به این دلیل که برخی مصاحبه‌ شوندگان اجازه ضبط نوار را نمی‌دهند یا چون مصاحبه‌های ضبط شده کیفیت نقل‌ قول‌ پذیر ندارند. حتی اگر بتوان مصاحبه‌ها را ضبط کرد، باید به‌ طور خاص در ارتباط با اجازه دادن در مورد کاربرد اطلاعات توسط مصاحبه‌گران یا پژوهشگران دیگر، مراقب بود. در یک رویکرد ساده می‌توان هویت مصاحبه‌ شوندگان را از طریق کاربرد واژه‌هایی نظیر «یک مصاحبه‌ شونده» یا از طریق عوض کردن ساده نام‌های واقعی با جایگزین‌ها پنهان کرد (اما توجه داشته باشید که این تغییرات را برای مقاصد خودتان در نظر بگیرید.)