مقدمه ای بر برنامه ریزی توریسم در ایران

مقدمه ای بر توریسم
امروزه ضرورت گذران اوقات فراغت سالم با توجه به رشد ناموزون شهر نشینی و مشاغل و فعالیتهای دشوار و کسل کننده حاکم بر آن، همچنین ابعاد ضایعات جسمی و روحی زیادی را که موجب می گردد، بر کسی پوشیده نیست. لذا مسافرت و تغییر مکان موقت برای رفع خستگی ها و تجدید قوای جسمی و روحی امری ضروری به نظر می رسد. به طوری که مواد 24 و 27 اعلامیه حقوق بشر، هنگام استراحت و تفریح و فراغت را به مثابه حق جهانی برای همه مردم به رسمیت شناخته، و به عنوان حق انسان بر آن تاکید کرده است.
به خاطر ارزش توریسم در آشنایی فرهنگها و اقوام با یکدیگر و ایجاد تفاهم میان ملتها است که از گردشگری و جهانگردی به عنوان " گذرنامه ای برا ی صلح" یاد می کنند. در سال 1967، بنا به پیشنهاد اتحادیه بین المللی سازمانهای مسافرتی، به سازمان ملل متحد، آن سال به نام " سال جهانی جهانگردی" نام گذاری شد و از آن پس هر سال روز 29 سپتامبر (پنجم اسفند) " روز جهانی جهانگردی" نام گرفت.
بنابراین صنعت توریسم بهترین راه گفت و گوی تمدنها، ایجاد تفاهم میان ملتها و پی بردن به کم و کیف جریان های سیاسی و فرهنگی و اقتصادی در کشورهای گوناگون است (محلاتی،ج1،ص142، 1388).
علاوه برآن توریسم نه تنها به عنوان یکی از پردرآمد ترین و ارزآورترین منابع جهان است بلکه به عنوان یکی از اشتغال زا ترین صنایع جهان به شمار می رود. به عنوان مثال در سال 1999، در آمد حاصل از جهانگردی بین المللی بالغ بر 455000000000 دلار بوده است. بر پایه آمارهای سازمان جهانی جهانگردی در سال 2005 شغل هایی که صنعت جهانگردی ایجاد کرد 59 در صد رشد داشته اند. شورای جهانگردی و سازمان مسافرت جهانی برآورد کرده است که از هر 9 نفر کارگر و کارمند در سراسر دنیا یک نفر در صنعت جهانگردی به کار مشغول است. این صنعت بزرگ ترین فعالیت و کاری است که نیروی انسانی را به خدمت می گیرد (محلاتی،ج1، 1388،ص191).
در همایش سازمان همکاری و توسعه اقتصادی در پایان بررسی ها بر این نکته تاکید شده برای کشورهای تنگدستی که و با افزایش بی رویه جمعیت و در نتیجه بالا رفتن مداوم نیازهای ارزی دست به گریبان اند، گسترش جهانگردی فرصتی فراهم می سازد تا این کشورها بتوانند به بودجه ارزی لازم برای سرمایه گذاری در امور زیربنایی و شکوفایی اقتصادی دست یابند (محلاتی،ج1، 1388،ص192).