مغز خود را زنده نگهدارید

کتاب مغز خود را زنده نگهدارید نوشتۀ لارنس کتس و منینگ روبین، اصول مربوط به نوروبیک را شرح داده و چگونگی تاثیر تمرینات با افزایش سن در ارتقای سلامت کلی مغز را بررسی می‌کند.

با نزدیک شدن جمعیت بیش از 76 میلیون نفری کودکان نسل انفجار به سنین میان‌سالی و پس‌ از آن، مسئله حفظ قدرت ذهنی در طول عمر اهمیت روزافزونی پیداکرده است. باید گفت توجه زیادی به حفظ و افزایش قابلیت‌های مغز در سنین کهن‌‌سالی بیشتر شده و دانشمندان نسبت به این امر خوش‌بین بوده‌اند.

عصب شناسان سراسر جهان با کمک ابزارهای قدرتمند و جدید زیست‌شناسی مولکولی و تصویربرداری مغز، توانسته‌اند ذهن را حین تفکر مورد بررسی قرار دهند. دانشمندان تقریبا هر روز اعلام می‌کنند بسیاری از باورهای منفی در مورد مغز سالخوردگان افسانه‌ای بیش نیست: «قدیمی‌ترها عاقل‌ترند» فقط کلیشه‌ای امیدبخش نیست بلکه واقعیت دارد. به همان اندازه که می‌توانید سلامتی فیزیکی خود را حفظ کنید، می‌توانید اختیار سلامت روان و تناسب آن را بر عهده گیرید. اگرچه دانش نوروبیک هنوز جدید است و اما به‌ اندازه‌ی کافی از طریق آزمایشات مورد اثبات قرار نگرفته است. این دانش پایه‌ای علمی و جامع دارد؛ در واقع نوروبیک ترکیبی جالب از یافته‌های مهم در خصوص مغز و استراتژی مشخصی برای حفظ مغز و انعطاف‌ پذیری آن در هنگام پیری است.

در کتاب مغز خود را زنده نگهدارید Keep Your Brain Alive تمرین‌های نوروبیک برای جلوگیری از فراموشی و افزایش سلامت ذهن و مغز را خواهید خواند.

لارنس کتس (Lawrence C Katz) پروفسور زیست عصب‌شناسی در مرکز پزشکی دانشگاه دوک و محقق موسسه‌ی پزشکی هووارد هاگز است. او تحصیلات تکمیلی خود را در دانشگاه شیکاگو به اتمام رسانده و فوق دکترای خود را در دانشگاه راکفلر گرفته است. او در همین دانشگاه با دکتر ترستن ویزل برنده‌ی جایزه نوبل، همکاری کرد. وی متخصصی بین‌المللی و مشهور در رشد و عملکرد قشر پستانداران محسوب می‌شود. تحقیقات اخیر وی در خصوص نرورتروفین و اثر آن‌ها بر رشد سلول‌های عصبی در مجامع علمی شهرت زیادی دارد و منجر به نوشتن این کتاب شده است. دکتر کاتز بیش از 50 مقاله‌ی علمی چاپ و جوایز بین‌المللی زیادی را دریافت کرده است.

منینگ روبین (Manning Rubine) که عقبه‌ی نویسندگی غنی دارد بیشتر سال‌های شغلی خود را صرف نوشتن در زمینه‌ی ارتباط و تبلیغات در شرکت‌های بزرگی همچون گری و جی والتر کرده و شرکت تبلیغاتی سینمایی خود را تاسیس نموده است. او به‌عنوان مدیر خلاق و داوطلب در لیگ مبارزه با افترا، در تبلیغات عمومی زیادی مشاوره و همکاری کرده است. وی از دانشگاه ریچموند و جانز هاپکینز مدرک فی بتا کاپا دریافت کرده است.

در بخشی از کتاب مغز خود را زنده نگهدارید می‌خوانید:

حواس پنجگانه‌ی ما مثل ورودی یا دروازه هستند که مغز از طریق آن‌ها تماس کامل خود را با دنیای بیرون برقرار می‌کند. ما بطور عمده بر حواس بینایی و شنوایی خود متکی هستیم زیرا آن‌ها به سرعت اطلاعات زیادی را از محیط به ما منتقل می‌کنند. حواس دیگر ما - بویایی، چشایی و لامسه - کمتر مورد مراجعه قرار می‌گیرند. برای اینکه این موضوع را بهتر متوجه شوید، چشمان خود را ببندید و سعی کنید در اتاقی راه بروید. ناگهان خواهید دید که جهان اطراف شما به‌ شدت تغییر می‌کند. صداها، بوها و خاطرات فضایی شما از محیط فیزیکی پیرامون برای آگاهی دادن به شما فعال می‌شوند. با حذف بینایی، حس لامسه‌ی شما ناگهان قوت می‌گیرد. حتی راه رفتن در محیطی آشنا نیز چالشی واقعی خواهد بود و مغزتان هشدارهای زیادی را دریافت می‌کند.

مغز شبکه‌ی عظیمی از مسیرها را داراست که مبتنی بر اطلاعات بصری می‌باشند. به همین دلیل است که بسیاری از تجارب روزانه مربوط به خواستگاه بینایی می‌باشند. از ارتباطات بصری در مجلات، تلویزیون و آگهی‌های تبلیغاتی استفاده می‌کنند تا افراد برای خرید تشویق شوند.

در جهانی که در آن تمامی اقلام کوچک، بسته‌بندی شده و در بسته‌های بدون بو ارائه می‌شوند، تلاش برای استفاده از دیگر حواس مثل لامسه و بویایی به مراتب بیشتر از آنچه ما از آن آگاهیم، کاهش می‌یابد. اطلاعات و روابط مبتنی بر بویایی در گذشته بسیار بیشتر مورد استفاده قرار می‌گرفتند. حس بویایی قوی اغلب برای بقا ضروری بود. بومیان آمریکایی می‌توانستند حیوانات را از طریق بوی آن‌ها ردیابی کنند؛ کشاورزان می‌توانستند بوی تغییرات آب و هوایی را احساس کنند؛ بویایی برای اطمینان یافتن از سلامت غذا اهمیت ویژه‌ای داشت؛ پزشکان از حس بویایی خود برای تشخیص بیماری استفاده می‌کردند. امروزه، اگر شغل بخصوص مثل ساخت عطر نداشته باشید، بوها همانند ماسک عمل می‌کنند (به همین دلیل از عطرها و دئودورانت‌ها استفاده می‌کنیم).