معصومانه تر از دو چشم آهو

روزی از همین روزها برای خودم نشسته بودم، مثل تمام آدم­های ساده در یک روز معمولی! به چیزی فکر می­کردم که یادم نیست چه بود. ناگهان، حسی ناشناخته قلبم را به تپش انداخت… نوری در دلم جوانه زد، نهال شد، گیاه شد، درخت شد و تا آسمان رفت! در جستجوی اوج شاخه­ ها، سر برآوردم…
بر کشیدگی قامت درخت، خدا را دیدم. فقط خدا را! او هم مرا دید! چشمانم برق ­زدند، برق شوق و تمنا. تامل نکردم و به سویش دست برآوردم. دستم را گرفت و مرا بالا کشید. روحم را تا آسمان برد… اما نمردم. زنده ­تر شدم!
آن بالا در آغوشش نفس کشیدم، عمیق و توانمند. انگار تمام اکسیژن خالص کهکشان را به ریه ­هایم فرو بردم، اما سعی کردم هیچ دی­ اکسیدی پس ندهم… نمی­خواستم هیچ نامطلوبی برای حیات زندگان زمین باقی بگذارم!