مجمع روحانیون مبارز

در این کتاب نویسنده درک جایگاه روحانیان مبارز را مبتنی بر شناخت جریان های درون روحانیت در آغاز نهضت امام خمینی می داند. تشکل روحانی از درون جریان روحانیت شیعه برخاسته است که در آغاز نهضت امام خمینی در سال 1341 در چهار گروه متمایز از هم فعالیت می کردند: 1٫ روحانیت انقلابی که در راس آن حضرت امام خمینی با هدف اجرای دستورات الهی مبارزه با رژیم پهلوی بود 2 . روحانیت وابسته به حکومت رژیم پهلوی که مقابل گروه اول بودند 3 . روحانیت میانه روکه ضد استبدادولی مخالف سقوط رژیم بودند4 . روحانیون غیرسیاسی که فقط به تحصیل و تدریس و خودسازی مشغول بودند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357، عده ای از روحانیون که نقش بارزی در شکل گیری و پیروزی انقلاب داشتند و در جامعه مدرسین حوزه علمیه قم نیز فعالیت داشتند، با اذن امام (ره) و همت شهید آیت الله مرتضی مطهری، جامعه روحانیت مبارز تهران را تشکیل دادند.
تحولات و مقتضیات نظام جمهوری اسلامی موجب ظهور دیدگاه های مختلفی در عرصه مدیریت اجرایی کشور شد و به دلیل اختلاف سلیقه درونی بین اعضای برجسته جامعه روحانیت، این نهاد نیز از تاثیر اختلاف سلیقه ها و دیدگاه ها مصون نماند و این فرآیند نهایتا در سال 1366 منتهی به انشعاب جامعه روحانیت مبارز تهران شد، و مجمعی بنام «مجمع روحانیون مبارز» از جامعه روحانیت منشعب گردید.
این کتاب به بررسی جامعه روحانیون مبارز می پردازد.