ماه کبود

مادر! با کدامین قلم از سختی ها و دلتنگی های تو بنویسم که تاب بیاورد و نشکند؟ چراکه یکایک واژه های رنج با یک آه تو برابر نیست و زبانها، داستان غم انگیز تو را آشفته و بریده بریده می سرایند. بعد از عروج ناباورانه ات چگونه می توان به توصیف اشک های حسینی و زینبی نشست و نشکست و تاب آورد؟ در سوگ تو اندوه سنگین علی(ع) را یارای نگارش نیست. مگر قصه ناله های نیمه شب او بر تربت تو پایان دارد؟