لبخند غیر مجاز

هرچند نویسنده «لبخند غیرمجاز» معتقد است که اثری سیاسی نیافریده، اما نوشته‌های او عمدتا فساد اداری، اقتصادی و سیاسی را هدف‌گیری کرده و داستان‌هایی از این نگرش بیرون آمده که در زندگی امروز ما، به ویژه در حوزه‌های سیاسی روزگار کنونی به شدت ملموس و مفهوم است.
به عنوان مثال، بی‌اعتنایی به مسئله معیشت نویسندگان و شاعران و به طور کلی هنرمندان، دستمایه یکی از داستان‌های کتاب است که بوروکراسی و حاشیه‌پردازی در این قضیه را در یک طنز موقعیت مطرح می‌کند. او در چنین داستانی، توجه به حواشی یک درخواست ساده را مطرح می‌کند و اینکه عده‌ای از کنار نویسنده به نام و نانی می‌رسند، اما خود او بعد از مرگ مورد اعتنای مسئولان فرهنگی واقع می‌شود.
اسماعیل امینی در این کتاب به دنبال سطحی‌نگری و لودگی نیست. او نمی‌خواهد با به‌کارگیری شوخی‌های کلامی و دیالوگ‌های طنزآمیز، مخاطب را بخنداند. قصد او به هیچ روی خنداندن نیست، بلکه طنز او گزندگی خاص خودش را دارد و دردها و آلام طیف وسیعی از شهروندان جامعه ایرانی را واگو می‌کند. «لبخند غیر مجاز» 36 داستان، داستانک پیوسته و حکایت طنز را در خود جای داده است که برخی از آنها در چند بخش کوتاه روایت شده‌اند. برخی از آنها نیز تک بخشی و حتی چندخطی هستند.