قدم زنان در کویر

در حال بازگشت از سفری پر رمز و راز بودم، منتظری را دیدم که تنها به لحظه ی دیدار من امیدوار و از جمله عالمیان روی برگرفته بود. دائما نکوهش می کرد و گاه به تندی و گاهی به کندی بر آنان می تاخت. لحظه ی ورودم را میزبانی کرد، در کنارم نشست، رنجور بود.

پرسید به کجا رفته بودی؟

پاسخ دادم: به سفری پر بهار در کویر.

سفری که در آن همه بودند؛ من به تنهایی با تمام نیروی برخواسته از ادراک خویش به سفر رفتم. در این سفر خود همسفر خود بودم.

خواست تا برایش قصه ی سفر باز گویم و من آن چه را که، از خاطرات روز قبل نگاشته بودم، برایش می خواندم تا آن جا که در آن روز اغنا می شد. حال امروز آن چه از خاطراتم که برای او گفتم برای شما به یادگار می گذارم.

آن گاه که دستانم به نگارش آسمان ها و زمین می پرداخت تا آن چه را که می نگرد به صفت های هستی بدل کند، تمام کائنات جلوه نمایی می کردند تا شاید روشنی آنان چشم مرا بگیرد و صفت هایشان را در پشت نگاه معصومانه شان ببینم. گویی همه مامور و در این باره مشترکند، شاید هم مفرری ندارند.

اما اینان غافلند که هرکس نسبت به هر چیز و هر پدیده ای نظر و نگاهی خاص دارد و به لطافت آدم ها برداشت های متفاوتی از پدیده ها و مسائل گوناگون وجود دارد.

نگاه ما به دنیا پس از ما ماندگار خواهد بود و اثریست بر جا از ما. دلیل این ادعا آن که هر کدام اثر انگشتی داریم متفاوت که نشان از هویت ما دارد. در حالی که تفاوت عقل و شعور آدمی پر ارزش تر است و به یقین می تواند وجه تمایز ارزنده تری نسبت به دیگر آدمیان باشد. به اعتقاد این حقیر آن چه که به چشم ظاهر دیده نمی شود، قدرت بیشتری دارد و می تواند تاثیرگذاری بیشتری نیز داشته باشد و دلیل آن که انسیان دچاره اشتباه می شوند محدودیت دیدشان است و معمولا همه چیز را از دریچه ی مادیات نگاه می کنند.

قبل از شروع تو را تشویق می کنم تا دید خود را عوض کنی، با دقت بنگری، آن قدر که حتی ساده ترین موارد را با اهمیت ببینی و محترم بشماری. من به شخصه این نوع نگاه را دوست دارم چرا که به من شخصیتی می دهد مجزا و مستقل که فکری متفاوت دارم و نگاهم، نگاهی مقلدانه نیست و از آن قسمت چشمه که دوست دارم آب می نوشم و به همان اندازه نصیب می برم.

در این اثر ما با هم در کویر قدم می زنیم، با آن چه که ممکن است خیال پنداشته شود، واقعیت را خواهیم دید. آزاد باش چرا که نه نظم ما انسان های فقیر در جهان به کار می آید و نه بی نظمی ما خللی در آن وارد می کند.