فکرشم نکن، شانزده نما از روایت های مادرانه

آدم بزرگ‌ها چه فرزند داشته باشند، چه فرزند نداشته باشند نمی‌توانند به راحتی از تماشای آدم کوچولوهای بامزه عبور کنند.
مهمانی باشد یا رستوران و خیابان. تفاوتی ندارد. قدم‌هایشان را سست می‌کنند و نگاه‌هایشان را تیز. چشم بعضی ها برق می‌زند و لب های برخی منحنی می‌شود. گاهی یک جووون غلیظ هم شنیده می‌شود. گاهی بزرگ‌ترها زیر لب چیزی زمزمه می‌کنند و به سمت آدم کوچولو می‌دمند.
آدم کوچولوها در هیاهوی دنیای آدم بزرگ‌ها تصاویر شیرین و با طراوتی خلق می‌کنند. تصاویری که دیدنش خالی از لطف نیست.
نویسندگان فکرشم نکن دوربین‌های مادرانه‌شان را دست گرفتند تا لحظه‌های دنیای آدم کوچولوها را شکار کنند.
لحظه‌هایی که دیدن چندباره‌اش هم خنده به لب می‌آورد. لحظه‌هایی که حس زندگی دوباره دارد. لحظه‌هایی سخت که تنها صبر مادرانه می‌تواند بارش را به دوش بکشد. لحظه‌هایی که بیننده را از جا بلند می‌کند و با تمام وجود تشویقش می‌کند.