فصلنامه فرهنگ و اندیشه (شماره 5)

معرفی کتاب:
«ای کاش مردم کتاب م یخواندند .»
این محبو بترین دریغ کتاب خوان هاست. با آن خودشان را از بقیه سوا می کنند و به سبک زندگی شان می بالند و به حال دیگران تاسف می خورند. ا گر یکی دو قلم عدد و آمار هم اضافه کنید دیگر چه بهتر. سرانۀ مطالعه در کشور ما سه دقیقه در سال است. یا در ماه. شاید هم در روز. فرقی نمی کند، هر چه باشد به اندازۀ مطلوب نیست. اما در ژاپن و آلمان و فلان کشورهای پیشرفته مردم روزی هشت ساعت کتاب می خوانند یا ده ساعت. ساختار پیش داور یها مشابه همدیگر است و راحت با هم کنار می آیند. پیش داوری های جماعت کتاب خوان هم مستثنا نیست، حتی ا گر خیال کنیم که کتاب خواندن قرار است پی شداوری هایمان را کاهش دهد. بنابراین تاسف برای کتاب خوانی مردم،به سادگی، همنشین می شود با نظری ههای رایج در تا کسی دربارۀ دلایل عقب ماندگی ما و پیشرفت بقیه. البته این هم خودش نوعی کلیشه است که پیش داوری ها و قضاوت ها و تعمی مهای ناروا فقط در تا کسی است که توفیق اجبار یاش نصیبمان می شود. واقعیت این است که پی شداور یها هم هجا حاضرند: در جمع های خانوادگی، محافل دوستی، کانا لهای بحث وگفت و گوی تلگرامی، کافه ها، یادداشت های روزنامه، یا کلاس های دانشگاه. به هرحال، پیش داوری ها هرکجا و دربارۀ هر چیز که به میان می آیند ماهیت واحدی از خودشان نشان می دهند: ثاب تفرض کردن وضع امور و ناامیدی از هرگونه تغییر یا بهبود و ممانعت از فکرکردن به راه حل ها یا ابتکارات جدید. بگذارید همه چیز همینطور که هست بماند، این طوری با خیال راحت می شود آه کشید و به حال بقیه غصه خورد.