فصلنامه فرهنگ و اندیشه (شماره 8)

درآمدی بر پروندۀ «ما خشمگینیم و عضو شبکه های اجتماعی: چگونه شبکه های اجتماعی شیوه های بروز خشم را
تغییر می دهند؟ »
من یک رانندۀ 48 کیلویی عصبانی هستم
سنکای رواقی خشم را جنونی زودگذر می دانست. برای من خشم یعنی رانندگی. دست خودم نیست، دچار جنون
آنی می شوم، اصا متوجه نمی شوم چه می شود، همه چیز شکل دیگری می گیرد. خیلی شبیه حالتی است که
قهرمان های بازی های کامپیوتری آدرنالین می زنند: کادر تصویر ناگهان بسته تر می شود، همه چیز به حالت تعلیق
درمی آید و صداها در پس زمینه قرار می گیرند. صدای خواهش های مادرم یا همسرم، صدای گریۀ محمدرضا،
پسرم، حتی صدای افرادی که در ماشین دیگر هستند و اصرارشان برای تمام کردن این جنون حماقت بار را
نمی شنوم، همه در پس زمینه است و بیرون کادر، عین بازی های پلی استیشن. همین دو سه هفته پیش صدقه ای
کنار گذاشتم و نشستم پشت فرمان. یک ربع رانندگی کردم و به جایی رسیدم که...