عاشقانه های مهدوی

عاشق اگر عاشق واقعی باشد، محبوبش را هماره در برابر چشم دارد؛ به هرچه مى نگرد، محبوب را در آن مى بیند:به صحرا بنگرم صحرا ته وینم/ به دریا بنگرم، دریا ته وینم/ به هرجا بنگرم، کوه و در و دشت/ نشان از قامت رعنا ته وینم!
برای عاشق صاحب الزمان، همه مظاهر طبیعت و زندگى ، یادکردی از مولای اوست... برای عاشق صاحب الزمان(عج)، همه مظاهر طبیعت و زندگی، ادآور مولای اوست. این بدان معناست که برای محب واقعی امام عصر ارواحنا فداه، بیشتر پدیده های «نماد »هایی هستند که او را متذکر محبوب می کنند: شب و مهتابو خورشید و نور و نسیم و بهار و امید و غم و گل و خواب و رنگین کمان و نامه و...
برای او یادآور جلوه هایی از ابعاد شخصیت مولا میشوند و از ورای این یادآوری ها، موج مهر محبوب به تلاطم می آد و آتش عشق شعله ورتر میگردد. از آنجا که تا به حال کتابی مستقل در مورد این نمادها در شعر فارسی، وجود نداشت، این بنده کمترین را برانگیخت تا چهل نماد از میان این نمادها را با اشعاری که متناسب با آنهاست تقدیم عاشقان مولا کند و نام آن را «عاشقانه های مهدوی » گزارد.