صلح کردند که جنگ بماند (جلد دوم : چگونگی یورش به خاورمیانه و دائمی شدن جنگ)

معرفی کوتاه:
این کتاب، جلد دوم مجموعه‌ای دوجلدی دربارهٔ خاورمیانه و مباحثی است که سر شکل‌گیری آن مطرح شد. وجود خاورمیانه، حاصل تصمیم‌های متفقین در جنگ جهانی اول و دوران پس از آن است. این کتاب، راوی چگونگی و چرایی این تصمیم‌هاست؛ بیم‌ها و امیدها، عشق‌ها و نفرت‌ها، اشتباه‌ها و سوتفاهم‌هایی که در این تصمیم‌گیری‌ها دخیل بوده‌اند. جلد دوم این کتاب، دربارهٔ چگونگی یورش به خاورمیانه و دائمی‌شدن جنگ در آن است.
دیوید فرامکین، نویسندهٔ کتاب، مورخ، و حقوق‌دان آمریکایی است که تاکنون هفت کتاب دربارهٔ مباحث تاریخی و سیاسی نوشته است؛ اما با همین کتاب مشهور شد. او این کتاب را (که ترجمهٔ تحت‌الفظی عنوان آن «صلحی که همهٔ صلح‌ها را بر باد داد» است) در سال 1989 نوشت که نامزد جایزهٔ پولیتزر هم شد. او استاد بازنشستهٔ تاریخ و روابط بین‌الملل و حقوق در دانشگاه بوستون است.
معرفی کتاب:
کتاب صلح کردند که جنگ بماند (جلد دوم: چگونگی یورش به خاورمیانه و دائمی شدن جنگ) نوشته‌ی دیوید فرامکین، کتابی تاریخی و جذاب پیرامون حوادث جنگ جهانی اول و تغییراتی است که پس از آن توسط متفقین در خاورمیانه شکل گرفت.
کتاب صلح کردند که جنگ بماند (A peace to end all peace)، نگاهی وسیع‌تر از آنچه که در خاورمیانه روی داده را نشان می‌دهد. به‌طور کلی دگرگونی شکل این منطقه حاصل تصمیم‌هایی است که متفقین در خلال جنگ اول جهانی و پس از آن اتخاذ کرده‌اند.
دیوید فرامکین (David Fromkin) در جلد دوم این کتاب، بسیاری از باورهای کنونی درباره‌ی نحوه‌ی فروپاشی عثمانی و پیامدهای آن، که مهم‌ترین آن‌ها یورش به خاورمیانه و جنگی دائمی بود را برآمده از گزارش‌های غرض‌ورزانه‌ی فرانسوی‌ها، روس‌ها و انگلیسی‌ها می‌داند.
در جلد دوم: چگونگی یورش به خاورمیانه و دائمی شدن جنگ، داستان چگونگی و چرایی تصمیم‌ها، بیم و امید‌ها، عشق‌ها یا نفرت‌ها، اشتباه‌ها یا سوتفاهم‌هایی که در تصمیم‌گیری‌های متفقین نقش داشته‌اند، به طور مفصل بیان شده‌‌اند.
در بخشی از کتاب صلح کردند که جنگ بماند می‌خوانیم:
نخستین چالشی که بریتانیا بعد از جنگ در خاورمیانه با آن روبرو شد، ناآرامی در کشور عرب‌ زبان مصر بود که بریتانیا ده‌ها سال بود که «به‌طور موقت» بر آن حکومت می‌کرد و مقامات بریتانیایی از همان ابتدا، خود را متقاعد کرده بودند که مردم عرب‌ زبان، حکومت بریتانیا را بر هر حکومت دیگری ترجیح می‌دهند. ولی بریتانیا بارها به مصر وعده استقلال داده بود و برای سیاستمداران مصری منطقی بود که این وعده را باور و تصور کنند که بلافاصله بعد از پایان موفقیت‌آمیز جنگ جهانی اول، بریتانیا احتمالا با نوعی جدول زمانی منتهی به استقلال نهایی مصر موافقت خواهد کرد. حداقل یک گروه از سیاستمداران محلی سخن از عمل کردن بریتانیا به وعده خود را به میان آوردند. روز 13 نوامبر 1918 و دو هفته بعد از تسلیم شدن عثمانی، هیاتی از چهره‌های سیاسی کنار گذاشته‌ شده مصر فرصت گفتگو با سر رجینالد وینگیت، کمیسر عالی بریتانیا در قاهره، را بر عرشه کشتی آگاممنون به دست آوردند. سعد زغلول سازمان‌ دهنده و رئیس این هیات بود. او وکیلی حدودا 60 ساله، قاضی سابق، مدیر، وزیر آموزش و تحصیلات، وزیر دادگستری و یکی از رهبران مجمع قانون‌گذاری بود که بریتانیا آن را در اوایل جنگ جهانی اول برای مدتی نامحدود تعطیل کرده بود. زغلول برای وینگیت توضیح داد که او این گفتگو را با این امید درخواست کرده است که اکنون و با خاتمه جنگ جهانی اول، حکومت نظامی و تحت‌الحمایگی مصر به‌ زودی پایان خواهد یافت. زغلول با یادآوری اینکه انتظار دارد بریتانیا به وعده خود در زمینه اعطای استقلال به مصر عمل کند، درخواست کرد صدای مصر در جریان مذاکرات صلح متفقین از سوی آن‌ها شنیده شود. او همچنین درخواست کرد که به لندن برود و درباره تغییرات وعده داده‌ شده در جایگاه سیاسی مصر، مذاکره کند.