شیوه زندگی در اقشار اجتماعی

برهان نادری در کتاب شیوه زندگی در اقشار اجتماعی، به مفهوم شیوه زندگی و چالش پارادایم‌ها در مطالعه طبقه‌ اجتماعی پرداخته‌ است. انتظار می‌رود که بررسی حاضر در نهایت به ما معلوم دارد که این مفهوم تحت تاثیر طبقه اجتماعی تا چه حد بر گستره شناخت ما از فرآیندها و روندهای زندگی خواهد افزود.
قضاوت درباره این که تا کجا توانسته‌ایم این مفهوم را با توجه به جامعه ایران بررسی کنیم، به عهده شما است اما با توجه به کمبود منابع پژوهشی مربوط به سبک زندگی در ایران امکان مقایسه داده‌های تجربی وجود ندارد. فرض اصلی تحقیق که از نظریه بوردیو استنتاج شده، این است که «بین طبقه اجتماعی و سبک زندگی رابطه وجود دارد» سبک همان اعمال و کارهایی است که به شیوه خاص طبقه‌بندی شده و حاصل ادراکات خاصی هستند. سبک زندگی تجسم‌ یافته ترجیحات افراد است که به صورت عمل در آمده و قابل مشاهده هستند و الگوی غیرتصادفی و ماهیتی طبقاتی دارد.
سبک زندگی به وسیله شاخص‌هایی مانند: نوع روابط اجتماعی نحوه گذران اوقات فراغت، سلیقه و مدیریت بدن مورد سنجش قرار گرفته است. متغیر مستقل این تحقیق با عنوان طبقه اجتماعی به وسیله دو شاخص میزان سرمایه اقتصادی و میزان سرمایه فرهنگی به صورت شاخصی تجمعی در ارتباط با سبک زندگی قرار گرفته و فرض اصلی این اثر علمی مورد تایید تجربی قرار گرفته است.

در بخشی از کتاب شیوه زندگی در اقشار اجتماعی می‌خوانید:
گرچه مارکس عقیده داشت که نمی‌توان واقعیت اجتماعی را آن گونه که دانشمندان پوزیتیویست معتقدند به تعاریف تقلیل داد و در مجموع نمی‌توانیم تعریف مشخص، منظم و دایره‌المعارفی از طبقه در دیدگاه مارکس از آثار او بیرون کشید. مارکس به صورت‌های پراکنده‌ای از تاثیر سیستم طبقاتی و پیامدهای این سیستم بر تمامی عرصه‌های زندگی طبقه حاکم و محکوم صحبت به میان آورده است مارکس در جایی که سوال اساسی خود را مبنی بر این که عنصر تشکیل‌ دهندۀ طبقه چیست از تعریف آن بازماند.
«برای مارکس، طبقه، تعیین‌ کنندۀ رفتارها، احساسات، اندیشه‌ها و نگرش‌های افراد و روابط اجتماعی آنان است. طبقات، افراد را به مقوله‌های اجتماعی تقسیم می‌کند و این تقسیم چنان اساسی است که روابط افراد، نوع زندگی و سرنوشت آن‌ها نیز تابع آن است. طبقه نه فقط ابزاری برای تحلیل اجتماعی بلکه مجموعه شرایط مادی زندگی است که انسان‌ها را در بر می‌گیرد و الگوی موجودیت و هویت اجتماعی آن‌ها را ترسیم می‌کند».
«به عقیده مارکس موقعیت آدمی در جریان تولید، منشاء تجارب مهم زندگی اوست، تجاربی که چه در حال و چه در آینده عقاید و اعمال فرد را معین می‌کند. تجربه، ممکن است در جریان کسب معیشت به دست آید، اما به طور خاص، تجربه، تعارض اقتصادی است که اهمیت دارد، زیرا اعضای طبقۀ اجتماعی را وا می‌دارد تا به عقاید مشترک و کنش‌های مشترک دست یابند».