شیعیان بقیع (ستارگان درخشان امامت شیعیان علوی و پیروان اهل بیت (علیه السلام))

شیعه بودن، از زمان پیامبر(ص) بر پیروان حضرت مولی الموحدین علی بن ابی طالب (ع)گفته می شد، بر خلاف مدعیان دروغین امروز که می گویند این مذهب را ایرانیان به تلافی شکست از اعراب و عمر ساخته اند پس این مکتب اصالت ندارد، برخی پنداشته اند که شیعه در آغاز اسلام و در عصر خلفا سابقه نداشته، و بعدها پدید آمده است، و گاه آن را به بعد از شهادت امام حسین(ع)، با زمان «آل بویه» و صفویه نسبت می دهند، ولی با نگاهی به تاریخ اسلام، و سیره پیامبر’ و جوامع حدیثی شیعه و اهل سنت، به روشنی در می یابیم که واضع این اسم برای پیروان علی(ع) کسی جز صاحب شریعت و شخص پیامبر’ نبوده است.
«ابن حجر هیثمی»، با وجود موضع گیری شدید علیه شیعه، ذیل آیات مربوط به فضیلت اهل بیت(ع) به موارد بسیاری اشاره می کند که پیامبر(ص) لفظ «شیعه» را درباره پیروان علی(ع) به کار برده است؛ از جمله، ذیل آیه (اولئک هم خیر البریه) می گوید: پیامبر(ص)پس از نزول این آیه به علی (ع)فرمود: «مقصود از خیر البریه، تو و شیعه (و پیروان) تو است که در قیامت وارد می شوید در حالی که از خداوند راضی، و خدا نیز از شما راضی است» .