سیره تربیتی پیامبران (دفتر هفتم): حضرت لوط علیه السلام

سیرۀ تربیتی قرآن کریم، افزون بر بیان مفاهیم، معرفی مصادیق و الگوهای عینی و خارجی است؛ ازاین رو در قرآن کریم بیش از دو هزار آیه درباره انبیای الهی علیهم السلام آمده است. این امر نشان می دهد که مطالعه و بررسی زندگی انبیای گذشته، برای امت پیامبر خاتم صلی الله‌علیه‌وآله نیز راهگشا و هدایت بخش است؛ زیرا همۀ انبیا، با اینکه به شرایط زمان، مکان و استعدادها توجه داشته اند، ولی مخاطبشان «نظام فطرت » بوده
است؛ نظامی که خدای متعال آن را در وجود همۀ انسان ها قرار داده است. ازاین رو، به تعبیر قرآن کریم، زندگی امت های انبیای پیشین مثلی برای امت خاتم است: (و آنان را پیشینه و مثلی براى آیندگان گردانیدیم) نکتۀ دیگری که ما را به زندگانی انبیای پیشین متوجه می کند این است که همۀ انبیا در دعوت و هدایتگری به اصلی واحد متکی هستند و در حرکتی مستمر با هم پیوستگی دارند؛ هر پیامبری تصدیق کنندۀ پیامبران پیشین، و بشارت دهنده به انبیای پس از خود است؛ بلکه از ابتدا بشارت به نهایت را نیز دارند.
بنا به تعبیر حضرت لو ط علیه‌السلام آنان سه کار انجام می دادند: اول اینکه مردان به مردان اکتفا می کنند؛ دیگر اینکه راهزنی می کنند و راه ها را می بندند. البته ممکن است این عبارت اشاره به گناه اول نیز باشد؛ زیرا این گونه رفتار در اکتفای مردان به مردان، خود راه الهی را که برای بقای نوع قرار داده است، می بندند. همچنین می تواند همان معنای ظاهری منظور باشد که راهزنی و بستن راه است؛ زیرا این کار را نیز می‌کردند. سومین کار آنها این بود که گناه را که خود عظیم است در مجالس عمومی و پر از جمعیت، در برابر دیگران انجام می دادند. علنی بودن گناه و انجام آن در حضور دیگران و در مجالس عمومی، گناهان کوچک را هم بزرگ می کند؛ چه برسد به گناهی که خود به شدت قبیح است. دراین صورت وقتی چنین گناهی علنی و در حضور دیگران و در مجالس عمومی محقق شود، شدت آن تصورشدنی نیست.