روزی روزگاری

(سال‌های زیادی است که دلخوش به فرا رسیدن پاییز و زمستان، تابستان را تاب می‌آورم. از سال‌های پرشور جوانی تا امروز که به فصل پاییز زندگی‌ام رسیده‌ام، شاید به این خاطر که با رسیدن فصل شب‌های بلند و روزهای کوتاه می‌توانستم با گریز از خلوت پرازدحام، در خود فروروم. بخوانم و بنویسم. خلوتی با خود در فضای ساکت شبانه، صدای آرام‌بخش شب و دست نوشته‌هایی که به قول آن مرحوم، کویریات‌اند. در این سعات و آنات، نوشته‌های کویری، نه برای کسی نوشته می‌شوند و نه به قصد چاپ زدن و به بازار قیل و قال صادر کردن ارائه می شوند. شاید هیچ وقت کسی آن‌گونه که هست از آنها اطلاع پیدا نکند. بسیاری هم دست نخورده لابه‌لای دفترها و کشوها می‌مانند تا همیشه. مثل همان کویر، تنهای تنها)
قسمتی از کتاب روزی روزگاری، نوشته اسماعیل شفیعی سروستانی را خواندید.
این نوشته‌ها به قول خود نویسنده «سیاه مشق های شبانه» اوست که خاشعانه به ساحت مقدس حضرت مولانا صاحب الزمان ارواحناالفداء، تقدیم شده‌است.. این اثر با نثری شیوا و روان، چنان بر عمق جان می‌نشیند که گویی، تمامی دغدغه‌ها و حرفهای دل نویسنده؛ حرف‌ها و دغدغه‌های تو هم هست. شاید در ابتدا متوجه ارتباطی که میان عناوین موجود در فهرست است، نشویم؛ اما وقتی با کلام از جان برآمده نویسنده آشنا می‌شویم، ارتباط تنگاتنگی بین تک‌تک کلمات کتاب برقرار خواهیم کرد.