ذبیح روح الله (خاطراتی از زندگی شهید حاج اسماعیل رضایی)

از خیابان پر رفت وآمد میدان شوش عبور کردم. پله های کهنه و
قدیمی پاساژی را که در کنج میدان قرار داشت، یکی پس از دیگری بالا
رفتم و به رستوران آیینه رسیدم. پیدا کردن علی اکبر رضایی کار خیلی
سختی نبود، اما یقین داشتم که شنیدن حر فهایش کار ساد های نیست.
چهره ی خسته و رنجور علی اکبر رضایی حاکی از تحمل سخت یهایی
بود که به او تحمیل شده بود. برای او صحبت کردن دربار هی زندگی
شهیدی که پنجاه سال قبل به جوخه ی اعدام طاغوت سپرده شده بود،
کار ساده ای نبود. شنیده بودم علی اکبر هنگام تیرباران پدرش پنج سال
بیشتر نداشته. احساس می کردم اگر سر این زخم کهنه و قدیمی باز شود،
به راحتی مرهمی برای آن پیدا نخواهد شد. اما در اولین برخورد احساس
غلطم را فراموش کردم. آقا علی اکبر با رویی باز و گشاده با من برخورد
کرد و همچنان که دستان مرا به گرمی می فشرد، مرا به سمت یک میز
دو نفره در گوش های از رستوران هدایت کرد. حتی برای لحظه ای لبخند
از لبان آقا علی اکبر جدا نمی شد. خودم را معرفی کردم و از کاری که
م یخواستم انجام دهم، برایش توضیحات مختصری دادم. بعد آگاهی از
نیتم، با آرامش منحصر به فردی اجازه ی گفتگو داد.