دوباره بیدار شدن در زمان مناسب

شیطان فریاد زد:«سجده نمی کنم!» او کار وحشتناکی نکرد فقط نمی‌خواست سجده کند. اگر سجده کرده بود او هم یکی دیگر از انبوه فرشتگان می‌بود، بدون هیچ تفاوتی. حتی دین‌داران هم نام او را به سختی به یاد می‌آوردند. من انجیل را خوانده‌ام. هیچ‌وقت این همه حرف از آسمان را نفهمیدم. آسمان در روز اول یا دوم آفرینش آب‌ها را از هم جدا می‌کند. حالا آسمان را داریم و در کنار آن آب‌ها و در کنار آب‌ها احتمالا باز هم آسمان را خواهیم داشت. البته خیلی هم مطمئن نیستم...
«دوباره بیدار شدن در زمان مناسب» اثر نویسنده جوان و نوگرای آمریکایی، جاشوا فریس ( -1974) است که در سال 2014 نامزد جایزه بوکر شد. پیش از این، رمان «بی‌نام» او در ایران منتشر شده‌است. فریس با نخستین اثرش «آنگاه به پایان رسیدم» توانست جایزه «پن» ایالات متحده آمریکا در سال 2007 را که از سوی بنیاد همینگوی اهدا می‌شود، به دست آورد.
داستان کتاب جدید او یعنی رمان «دوباره بیدار شدن در زمان مناسب» در مورد مردی به نام «پائول و روکه» است که از مجموعه‌ای از تناقضات بوجود آمده. او دنیا را دوست دارد اما نمی‌داند که چگونه در آن زندگی کند. او دندان‌پزشکی معتاد به سیگار و گوشی آیفون خود و یک غیرمذهبی است در حالی که به‌طور کامل خود را از خدا جدا نمی‌داند. روزی یک نفر خود را در فضای مجازی به جای او جا می‌زند و وحشتی اینترنتی پائول را فرامی‌گیرد. به نام او صفحات توئیر و فیس بوک بوجود می‌آید. چیزی که شاید در ابتدا نقض فجیع زندگی خصوصی او بود به وحشتی ترسناک می‌رسد. کار به جایی می‌رسد که تصور می‌شود پائول در نقش مجازی، از واقعیت آن بهتر بوده‌است. در ادامه برای پائول این مسئله ایجاد می‌شود که چرا هویت او عمیقا دزدیده شده‌است؟
در نگاه کلی، این کتاب قهقهه‌ای ناگهانی و بلند در مورد پوچی‌های دنیای مدرن و سوال‌های بنیادین معنی زندگی، عشق و درستی است. این اثر آن‌چنان جذاب است که همانند مسابقات ناتمام و طولانی استقامت دوچرخه‌سواری فرانسه شما را با خود تا انتها می‌کشاند.
در بخشی از کتاب دوباره بیدار شدن در زمان مناسب می‌خوانیم:
پارک اونیو متمدن‌ترین خیابان دنیاست. دربان‌ها هنوز مثل سال 1940 لباس می‌پوشند و با آن دستکش‌ها و کلاه‌هایشان در را برای بیوه‌ زنان سرشناس و سگ‌هایشان باز می‌کنند. سایبان ورودی ساختمان‌ها تا لبۀ پیاده‌ رو آمده طوری‌ که کسی موقع تاکسی گرفتن یا پیاده شدن از آن در روزهای بارانی خیس نشود و یک فرش که معمولا به رنگ سبز اما گاهی اوقات هم قرمز رنگ است تا دم در جلوی پا پهن شده. اگر آمادگی ذهنی کافی داشته باشید احتمالا می‌توانید دوران کالسکه‌های اسبی و عبور و مرور اولین مهاجران ثروتمند با چوب دستی‌ها و پیراهن‌های پف‌دارشان را در خیابان‌های گلی پارک اونیو تصور کنید.