دفتر هفتاد و سوم (امام موسی کاظم (علیه السلام) (تاریخ و سیره)) (پرسش ها و پاسخ های دانشجویی)

معرفی کوتاه:
امام موسی بن جعفر معروف به «کاظم » هفتمین پیشوای مسلمانان پس از رسول خدا و یکی از ثمرات بوستان پرخیر و برکت درخت تناور رسالت است. در سال 128 ق یعنی در روزگار پایانی حکومت امویان و آغاز دوره حاکمیت عباسیان در منطقه «ابواء » در نزدیکی مدینه زاده شد. دو دهه از عمر مبارک حضرت، در سایه حمایت و تعلیم و حضور در مکتب ربانی پدر بزرگوارش امام صادق سپری شد و به فراگیری علوم اولین و آخرین و تربیت های ایمانی و وحیانی گذشت. مادر بزرگوار و با فضیلت امام کاظم کنیزی بود به نام «حمیده » که امام صادق او را بیش از دیگر همسرانش دوست می داشت. چرا که وی مرتبه ای بلند از خردمندی و کمال و ایمان را برخوردار بود و طلایه دار زنان روزگار خود در دانش و تقوا و روحیه والای معنوی به شمار می رفت. با شهادت امام صادق در 25 شوال 148 به دست منصور عباسی، امام کاظم در حالی که خطر مرگ وجود مبارکش را تهدید می کرد و جامعه دست خوش بحرانی عظیم شده بود، به جای پدر عهده دار منصب امامت شد. وجود مقدس امام کاظم در سه دهه از عمر مالامال از هدایت ایشان، یعنی سی سال آغازین خلافت عباسیان که هنوز حکومتشان به طور کامل استوار و محکم نشده بود، از آزادی نسبی برخوردار بود و چندان تحت فشارهای حکومت که درگیر اختلافات و مسائل داخلی بود، قرار نداشت، اما این آزادی با قوت گرفتن خلافت در دهه پایانی حکومت هارون، به کلی از آن حضرت سلب شد و فشارها و تنگناهای بی رحمانه خود را به رخ امام کشیدند. زندان های طولانی مدت، طرح های پیاپی و مختلف برای از میان برداشتن امام و سرانجام، کشته شدن به دست کارگزاران حکومتی که خود را به نام خدا و پیامبر فرمانروای جامعه اسلامی می دانستند، عمده این مضیقه ها و سرکوب ها بود.