در مسیر انتظار : منزل جانان : در پی محبوب

مقیم حلقه‌ ذکر است دل بدان امید
که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید
سراسر هستی، منزل آنان است. باران به یمن وجود ایشان می‌بارد و اگر زمین، فرشی گسترده و آسمان سقفی مطمئن است، از برکت وجود ایشان است.
سال‌هاست که الفاظ به شوق ایشان منظوم می‌شوند و روح‌القدس آن را بر زبان‌ها جاری می‌کند؛ اشعاری که هر کدام لطافتی از شکوفه‌ها و طراوتی از بنفشه‌های بهار همیشه سبز ایشان است؛ اما در این بین کلمات «حافظ» بویی دیگر به خود گرفته و عطر دیگری به مشام می‌رساند.
برخی تصور می‌کنند او می‌پرستی بوده که به جز باده و مستی و جام چیزی در کلبه‌ دل نداشته؛ ولی چگونه می‌شود که همو چنین می‌سراید:
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
کلام هموست که چنین می‌گوید:
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
برای قضاوت باید همه کلام را شنید، کلمه‌ها را ملاک قرار نداد و به جمله‌ها و سخن‌ها گوش سپرد. می‌خواره را با اسم اعظم، چه کار که می‌گوید:
اسم اعظم بکند کار خود، ای دل خوش باش
که به ابلیس و حیل دیو مسلمان نشود
قلم در تایید گفتار و سبک کلام او نیست؛ آنچه شرط انصاف را برمی‌آورد دلدادگی اوست.
در منزل جانان، چهل سخن گفته می‌شود با آن‌که چشم، گوش، دست و... خداست با صاحب منزل که ما غافل از او به تخت مهمانی‌اش تکیه زده‌ایم. مقصود آن نیست که همه چهل بیت حافظ، او را به محبت نشانه گرفته، ولی فقط اوست که شایسته‌ چنین خطاب و چنین کلامی است و شاید در وصف اوست که سروده: «خال مشکین که بدان عارض گندم‌گون است».
یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه‌احزان شود روزی گلستان غم مخور