در مسیر انتظار : صحیفه دل : خداشناسی امام

[دستانش را به آسمان گشوده بود. اشک از پهنای صورت نشان از سیرت و مسیر او می‌داد.]
سپاس خداوندی را که اول است بی‌آن‌که قبل از او اولی باشد و آخر است بدون این‌که پس از او آخری باشد. خلایق توان تاخیر انداختن در قضای او را ندارند و اگر او نخواهد چیزی را که تاخیر می‌اندازد، نمی‌توانند پیش ببرند.
سپاس پروردگاری را که شیوه سپاس‌گزاری را به ما الهام فرمود و با پروردگاری خود درهای رفتن را به روی ما گشود.
سپاسی که تاریکی‌های برزخ را بر ما روشن، مسیر رستاخیز را برای ما هموار سازد و مایه شرافت جایگاه ما نزد گواهان آن روز شود؛ روزی که هر کس سزای عمل خویش را ببیند و به کسی ظلم نشود؛ روزی که دوستی نتواند عذابی را از دوستش دفع نماید.
خداوندا! تو را سپاس می‌گویم؛ سپاسی که روز خیرگی چشم‌ها مایه روشنی دیده ما باشد و در روزی که صورت‌ها سیاه شود، چهره‌هامان را سفید، موجب آزادی ما از آتش دردناک و رسیدن به جایگاه ابدی بشود.
اله من! تو را می‌ستایم؛ ستایشی برای همه نعمت‌هایی که به ما و بندگان پیشینت ارزانی کرده‌ای و بر تعداد آن‌ها فقط خودت آگاهی داری؛ ستایشی چند برابر نعمت‌ها، ابدی و دائمی تا روز قیامت که ما را در زمره دوستان نیک‌بختت قرار دهد و به جرگه کسانی که به دست دشمنانت شهید شده‌اند، پیوند دهد.
[این دستان کسی است که آسمانیان آرزوی یک لحظه در کنار او بودن را دارند.]
امت‌های پیشین در قرن‌های گذشته از وجود پیامبر بی‌بهره بودند.
بارالها! بر محمد امین، برگزیده‌ترین بندگانت، رهبر خیر و کلید برکتت رحمت فرست؛ او که جان خود را تحت فرمان تو قرار داد و در راهت جسمش را به رنج و سختی انداخت تا جایی که راهی دیار غربت شد، جایی که دور از اهل و عشیره و جدا از پایگاه، محل سکونت و ولادت و آرامگاه دلش بود و این همه، برای عزت و نصرت به دین تو وغلبه بر کافران بود.
بارخدایا! پس او را به خاطر رنج‌ها و مصائبی که در راه تو تحمل کرده به عالی‌ترین درجات بهشت برسان، آن‌گونه که هیچ‌کس به منزلت او نرسد و در هیچ مرتبه‌ای با او برابری نکند.
ای خدایی که وعده‌ات نافذ است، به هر چه می‌گویی وفا می‌کنی و گناهان را به چندین برابر به نیکی تبدیل می‌کنی...
[دست‌ها به حال دست‌ها و چشم‌ها به حال دیدگان او غبطه می‌خورند!]