خورشید خونین (دلگویه حضرت رقیه خاتون از واقعه کربلا)

« قلم » کتاب « خورشید خونین »، « حس » و « دوات » آن ، « اشک » بود. هر زمان که حس با اشک در آمیخت، توانست جملات پیش روی را به تحریر در آورد. در غیر این صورت، دریغ از یک کلمه!
در بخشی از کتاب می خوانیم:
مادرم! مادرم! مادر عزیزم!
گوهر عزیزتر از جانم! همۀ هستی ام! مادرم!
آن هنگام که درد و آلام، تمام وجود گوهرانه ات را محیط خود کرده بود و جان نازنینت، به لب مرگ منتهی شده بود، روح لطیف فردوسی ات، چون پرستویی مهاجر، تا لب پشت بام خانۀ آخرت، به پرواز در آمده بود و سیلاب درد و محنت، تو را با خود، تا یک قدمی آخرین گام هجرت کشانده بود، رنگ گلگون و رخش و روشنی، از تمامی پهنای رخسار شقایقت رخت بر بسته بود!