خندمین تر افسانه : جلوه های طنز در مثنوی معنوی

این کتاب که درقالب 6 فصل ارائه شده به ارزیابی طنز وجلوه های آن درمثنوی معنوی می پردازد. فصل نخست مروری است بر ملاحضات نظری درباره ی طنز وشوخ طبعی وشاخه های آن ، فصل دوم به عنوان نمونه کتابی تحت عنوان« تلخند» ( بررسی طنز درداستانهای مثنوی نوشته مهدی برهانی) مورد نقد وبررسی قرار می گیرد، فصل سوم بحثی است درباره حکایت های بی پروا، هزل آمیز درمثنوی معنوی که با مروری بر نقش طنز درآثار صوفیه آغاز می شود، فصل چهارم به روش طبقه بندی طنز وشوخی درمثنوی واختصاصات آن مربوط می شود، فصل پنجم خلاصه ای است از حکایت های طنز آمیز مثنوی به ترتیب دفاتر وفصل ششم به طبقه بندی حکایت های طنز مثنوی براساس اهداف مورد توجه اختصاص دارد.
اسماعیل امینی درمقدمه کتاب درخصوص طنز درمثنوی معنوی اظهار می دارد:
طنز درمثنوی به حکایت ها و ابیاتی خاص منحصر نیست و آنچه دراین ‌پژوهش به عنوان حکایت های طنز آمیز وشوخ طبعانه آمده، از چشم‌اندازی خاص است. وی درجایی دیگر می افزاید: طنز درمثنوی معنوی برآمده از نگاه مولانا به جهان مشهود وسوانح آن است واز فرازی که او می نگرد، تمامی وقایع مایه ای از طنز وتمسخر درخویش دارند. خنده ناکی سوانح عالم برآمده از دوگانگی وتناقض درونی آنهاست وآن که این دوگانگی را درمی یابد وبا بیان هنری آن را به دیگران می نمایاند طنز آفرینی می کند.