خاطره های بهم چسبیده

نیمه شب است؛ آنهم نیمه شب عاشورا.
هنوز از بیرون، از آن دوردستهای نمیدانم کجا، صدای طبل میآید،
صدای هیاتهای سینه زنی، صدایی که رفته رفته دارد خاموش میشود، صدای خستگی که رو به افول است و قطعا امادگی برای فردا، عزاداری دوباره، به سر و سینه زدن، نذر کردن و شمع روشن کردن، طلب حاجتهایی که تمامی ندارند
و اندر خور زمانه رنگ عوض میکنند. گریه های بی امان. گاهی خالصانه و گاهی از روی ریا! اینروزهای آخر تابستان را گویی با خون نوشته اند، بوی خون میآید، بوی جدایی، بوی عزیمت، بوی صبر. چقدر این واژه ها برایم مانوس و آشنایند.