جبر و اختیار و قضا و قدر در مثنوی

نویسنده این کتاب بر آن است، مفهوم ((جبر و اختیار)) را از دیدگاه مولوی تبیین نماید .وی برای این منظور ابتدا به نقش و تاثیر ((جبر و اختیار)) در آثار بزرگان ادب فارسی از جمله فردوسی، ناصر خسرو، خیام و سعدی، ابن یمین، حافظ و شیخ محمود شبستری اشاره می‌کند .سپس با استناد تنی چند از پارسی‌گویان نامور، گزارشی نقدآمیز از آرای آنان در خصوص موضوع جبر و اختیار به دست می‌دهد .نویسنده معتقد است از آن‌جا که اندوخته علمی اغلب شاعران از مبانی اعتقادی اشعریان متاثر است از همین‌رو، در شعر پارسی گرایش به جبر بیشتر است .وی در این اثر، مولانا را روشنگر حدود جبر و اختیار معرفی کرده و او را بیشتر اختیاری می‌داند.