تو معلم، من شاگرد عشق

اثر حاضر مجموعه‌ای از بودن‌های نگارنده است رها از قید زمان. هر چه نوشته‌ام را زیسته‌ام. هر چه زیسته‌ام را اما نوشته‌ام آیا؟ نه. قطعا نه. قلم هرچه توانا در فرو ریختن آب راکد گفتنی‌ها در جویبار سخن هم که باشد، کم می‌آورد. ناگفتنی‌هایی هستند که نگاه و لرزش لب‌ها و فرو ریختن پشت قفسه سینه‌ها ترجمه‌اش می‌کنند، نه قلم. نه سخن. اما نوشتن که آموختم، رهایی آموختم. نوشتن که آموختم، زیسته‌هایم بر قلم ریخت و ماند و من رفتم. بدون نوشتن سنگ می‌شد همه حرف‌ها در سینه‌ای که بی‌حادثه در قید زمان گرفتار بود.
وام‌دارم به همه کسانی که دوست داشتن آموختندم. وام‌دارم به آنانی که تجربه‌های خوب بودن را برایم رقم زدند. این کتاب نبود و ندا نبود اگر مهر آن‌ها نبود.
وام‌دارم به نمود صبر، مادرم، به اولین معلمم، پدرم، به سادگی کودکی که بزرگ شدن یادم داد، برادرم، و پیش‌تر از همه به خواهرم، به او که مرا به خودم باوراند.
این اثر، تقدیم به اینان و همه دیگرانی باد که دوست داشتن‌هایشان مرز نمی‌شناسد و ناگفته‌هایشان به قلم نمی‌نشیند.
معرفی کتاب:
کتاب تو معلم، من شاگرد عشق شامل سروده‌های عاشقانه ندا سلطانی در قالب شعر سپید است. این کتاب مجموعه‌ای از بودن‌های نگارنده است رها از قید زمان.
در بخشی از کتاب تو معلم، من شاگرد عشق می‌خوانیم:
چندى است روزگار
بر من سخت گرفته است
آغوش غصه را فراخ
دستان عشق را تنگ بسته است
چندى است طلب مى‌کنم از خداى خویش
شاید بدانم آخر این دردنامه چیست