تغافل و نقش تربیتی آن

«تغافل و نقش تربیتی آن» پژوهشی است از سمیه اکبری فرد که موضوع مهمی به نام تغافل را در تربیت فرزندان بررسی کرده‌است.
تغافل به این معنی است که شخص با این‌که از خطای شخص دیگری آگاه است عمدا خود را به غفلت بزند و وانمود کند که عیب و خطای دیگری را مشاهده نمی‌کند و از ان آگاه نیست. تغافل به عنوان یک اصل و روش تربیتی در تمامی زمینه‌های روابط فردی و اجتماعی توصیه و تاکید گردیده‌است و به عنوان عاملی سازنده در راستای اصلاح جامعه و تصحیح عملکرد اشخاصی که از روی اشتباه و یا سهل‌انگاری مرتکب خطا گردیده‌اند، مطرح شده‌است. در منابع روایی و فرمایشات بزرگان دین، تاکید فراوانی بر مسئله چشم‌پوشی از خطاهای دیگران شده‌است و فوائد و آثار شگفت انگیز آن بر شخص خطاکار، شخص تغافل کننده و جامعه مورد توجه قرارگرفته‌است.
ریشه‌های تغافل نیز در منابع اسلامی از قبیل کرامت نفس، حلم و خرد ورزی مورد شناسایی قرار گرفته‌است.
در زمینه محیط خانواده و زندگی مشترک نیز تغافل به عنوان عاملی که موجب تحکیم و دوام خانواده می‌شود و شادکامی و زندگی همراه آرامش و به دور از تنش و دغدغه را به ثمر می‌رساند، نام برده است.
این اثر موضوع تغافل و نقش تربیتی آن را در یازده گفتار بررسی کرده‌است که برخی از گفتارها از این قرارند: اقسام تغافل، نقش تربیتی تغافل،تغافل از منظر روان‌شناختی، آثار ارزشمند تغافل و...