تدبر در هستی؛ تدبر در «اسماء»

اسماء، اسباب حقیقی اذن یافته از جانب حضرت حق ‌اند که هستی به ‌واسطه آن‌ ها ظهور و تجلی می ‌یابد. به همین دلیل علم به اسماء علم به تجلیات ربوبی، علم به حق و حسن جاری در هستی، محل دستیابی به توحید ناب و تحقق عبودیت خالصانه، وسیله و سبب ابتغاء وجه ربوبی و نیز عامل بهره‌ مندی از دستاوردهای مادی و معنوی است. خداوند این علم را به‌واسطه انبیا و اولیای خود در اختیار انسان قرار داده است و ایشان خود به عنوان اسماء در هستی عهده ‌دار تقرب انسان به خدا هستند. خاستگاه اسم، نیاز مخلوق و رفع نیاز اوست و اسم واسطه ‌ای برای ارتباط انسان با «هست» می ‌باشد و به همین دلیل با موضوع دعا و سوال خالصانه بسیار مرتبط است.

تدبر در اسماء عبارتست از: فهم کاربردی از تمامی سبب هایی که انسان را به قرب الهی نزدیک می کند.آموزش دعایی برای طلب نیازهای حقیقی است. شیوه ای است که با به کارگیری آن راه های سخت زندگی دنیا تا ملاقات پرودگار به راحتی پیموده می شود. رزقی نیکوست که انسان را از بهیمیت خارج و به مقام بیان و نبا داخل میکند. علمی است که می تواند مادر همه علم ها محسوب شود. تفکری است که عبودیت را برای همیشه و هر لحظه انسان به ارمغان می آورد.